Jukebox

می دونستید استادا هم مثل ضبط صوت سر خود هستند که یک کاست داخلشون انداختی و بعد یک مدتی کاسته بر می گرده از اول و حرف هاشون تکراری می شه؟

باورم نمی شه ولی واقعا همین طوره. اون نکاتی که روش تاکید دارند محدوده و بعد یک مدت طولانی بالاخره تکراری می شه. حالا نمی دونم دریای علمشون تا چه حد عمیقه، ولی نکاتی که خاطر نشان می کنند تکراریه و تو یک ماه کنار یه استاد باشی تقریبا یاد می گیری چی براش مهمه و چی نیست و چی می پرسه و چی نمی پرسه! و حتی می تونی به درجه ی فنا فی الله برسی و سوال هاشون رو از قبل پیش بینی کنی.

و همینه که به وجدشون می اره. چون من مثل اسب همه ی راند هاشون رو شرکت کردم از استاجری تا حالا و الانه که بالاخره تقریبا اون نواره برام برگشته از اول. و جالبه همه شون بازخواستم می کنند یالا یالا اعتراف کن بگو اینو از کجا می دونستی!!! چون خوب یکه می خورند وقتی می خواهند یک نکته ی جدید یاد بدن ولی من بازم سوال دستچین شده شون رو جواب می دم. البته من حافظه ام قویه فقط، کار خاص دیگه ای نکردم. صرفا یادم مونده که فلان استاد فلان چیز رو قبلا گفته بود. اینم به خاطر دقت بیش از حدم روی کلماته و ارتباطی با درس نداره. من کلا وسواس دارم رو کلمات و به ذهنم سریع فرو می ره و انصافا باید از من ترسید وقتایی که ساکت نشستم و دارم به صحبت کسی گوش می دم چون به طرز غریبانه ای بعدا توانایی باز آرایی مکالمات رو دقیقا مطابق همون ترتیبی که ادا شده دارم. اینم سوپر پاور ماست دیگه. هرچی ویژوعال بنده ضعیفه واژگانم قویه!

 امروز بحث سر نحوه ی کشیدن انسولین داخل سرنگ و انواعش بود، و استادمون با چنان بدعنقی و دل پری منو نگاه می کرد که یک لحظه شک کردم و بلند پرسیدم: استاد نکنه به کل دارم اشتباه توضیح می دهم؟!! و با بی میلیییی تمام استاد بهم گفت، نه درسته ادامه بده. =)) قشنگ مثل این بود که ابنبات این استاد خانم دکتر رو ازش دزدیده باشم. :))))

بعد گیر داده بود بهم که شما تو خانواده تون کسی دیابت داشته؟ خودت دیابت داری که این قدر خودکار ها رو خوب بلدی؟ منم می گفتم نه والا اینا صرفا قبلا بحث شده. 

بعد نمی دونید خودم چه قدر خوشحال می شم وقتی این برخورد رو می بینم. استاده یک خانم دکتر نیو اتندی بود، اسمم رو پرسید و گفت اسمت رو بگو نیازم می شه. :)))) می خواد بره داخل دفتر شکوفه ها بهم عکس برگردون بده بچه ها! :))))))

و خوب دوستام... اره اونا فکشون می افته. دوست دارم بهشون بگم، اون موقعی که همه تون پیچ بودید یا تو کتاب خونه خر می زدید باید فکر اینجاشو می کردید. ما مسیر های متفاوتی رفتیم،  و الان نوار استادا برای من یکی برگشته از اول. :))) 

متاسفانه من خیلی دیر یادم اومد که باید درس بخونم و اینکه چه جور باید درس بخونم و ارزشش رو دیر فهمیدم، ولی جدیدا داره به اندازه دبیرستان که از استاد احتمال  هندسه یا ریاضی غلط می گرفتم و به چالش می کشیدمشون خوش می گذره! دیر رسیدن بهتر از هرگز نرسیدن است و شکرگزار همین دو سه صباح هستم.

پ.ن. تنها کسی که از این قابلیت من واقعا استقبال کرد مگوریوم بود! یه طوری به من نگاه می کرد، انگار الماس دریای نورم! واقعا حلوا حلوام می کرد اینقدر که این استاد به من پر و بال داد! انگارمن  استاد معبد شائولین باشم که از تمام رمز و راز های هستی باخبر باشه. و وقتی سوال می پرسید به من می گفت دکتر کیلگ فعلا جواب نده بگذار بقیه هم یاد بگیرند! :))) بعد اگه کسی نبود می اییم سراغ شما. 

عزیزم... من حدود یک ماهه مگوریوم رو ندیدم و در فراق به سر می برم! بدم خمارم. بد جور. 

یا این هفته مگوریوم بر می گرده یا دیگه خودتون می دونید چی میشه. من. دیگه. نمی توانم. دچار توهم دگر-مگوریوم-پنداری شدم. هر ادمیزاد روپوش سفید بور مو طوسی عینکی ای که می بینم گل از گلم می شکفه فکر می کنم مگوریومه بعد می فهمم توهم بود و یکی دیگه است.

خدا منو زنده نگه داره با این استاد بازی هایی که می کنم. عزیزم. *___*

دلدادگی به وقت تیر

فکر کنم دیگه از اطرافیان کسی نمونده باشه که براش ده هزار ساعت درباره ی مگوریوم سخن رانی نکرده باشم.

قبلا ها مراعات بیشتری می کردم، موضوعی که بیرون از وبلاگ برام نمود دلشت رو زیاد اینجا پر رنگ نمی کردم که احیانا یک درصد شناسایی نشم با توجه به رفتار محیط بیرونم،

ولی الان کلا و رسما دیگه رد دادم،

بیست و چهار ساعت، اینجا با شما مگوریوم اونجا مگوریوم همه جا مگوریوم...

دوستان و آشنایان و خانواده هم انصافا خوب ساپورت می کنند که تا الان سر به بیابان نگذاشتند با سخن رانی های طویل من درباره ی مگوریوم!

اصلا مغزم دچار فعل و انفعالاتی شده که خدا رحم کنه من موندم چه کار می خواهم بکنم بدون این استاد. 

به مادرم می گم، تو تقریبا هم سن مگوریومی، چرا پس اینقدر با حوصله نیستی...  گفت به منم پول بده واسه حرف زدن، با حوصله می شم.

قرار شده همگی یه فکری به حال من بکنند که دچار سندرم ترک مگوریوم نشم.

چه بر سر من امده است...

امروز این شعر رو در وصف استاد برای دوستم خواندم،

دل داده ام بر باد

بر هرچه بادا باد

مجنون تر از لیلی 

شیرین تر از فرهاد....!

تو. با. من. چه. کردی. مگوریوم.