Terterous

نمی دونم قضیه چیه، ولی بنا به صلاح دید دایره ی امتحانات دانشگاه این چند تا امتحان آخر ساعت یک و نیم ظهر برگزار می شن.

بعد این تایم دقیقا مستقیم می خوره تو اذان ظهر.

یعنی من در حالی که دارم از استرس و بی خوابی منفجر می شم و چشمام دو دو می زنه و آفتاب با زاویه نود می تابه رو کله م و تقریبا حتّی دستم رو از پام تشخیص نمی دم و همزمان دارم می رم سمت دانشگاه، با وجودی که می دونم صدایی که می شنوم  مربوط به قرآن خوانی هایی هست که دم اذان و قبل و بعدش پخش می کنن و عادیه، بازم تو ضمیر نا خودآگاهم کاملا حس می کنم توی یه گورستونم  که صدای قرآن پخش می شه و دارم می رم گورم رو با دستام بکنم، بعد خیلی محترمانه جسدم رو تشییع می کنیم و گل می ذاریم روی قبری که سنگش هنوز آماده نشده و تهش دو انگشتی می چسبونیم به خاک که یعنی فاتحه خوندیم. یا شایدم اینکه فاتحه ت خونده س. نه کیلگ؟ 

بله، نه از این مدل صدای قرآن خوشم می آد نه از اون آیت الکرسی ای که دم هر اتفاقی تو گوشمون پخش می کردن و الآن تک تک  بالا پایین رفتن های لحنش رو می تونم آموزشی براتون بیام. هیچ ربطی هم به هیچی نداره، صرفا یه فرآیند شرطی شدن ساده س که بهم القا می کنه وقتی ازینا می شنوی یعنی شرایط عادی نیست و یه خبری هست و باید بترسی، باید تا سر حد مرگ بترسی چون دارن ازینا پخش می کنن. مرگ... کنکور... المپیاد... امتحان... مسابقه... صبحگاه... اجرا... اختتامیه... اعلام نتایج...

حالا اینکه اتفاقیه شنیدنش و کاریش نمی تونم بکنم، ولی هدف قبلا این بود که پخش صدای قرآن به آدما آرامش بده و الآن صد و هشتاد درجه عکس هدف اصلیش رو مغز من پیاده سازی شده. تبریک به شما مسئولین والای آموزش و پرورش. تبریک به اونایی که بلند گوی قبرستون رو ول کردن جلوی نوار عبدالباسط. 

ای کاش می شد اینجوری نباشه... یعنی خب می دونم ایده ی چرتی هست ولی ای کاش می شد وقتی یکی می میره صدای قرآن پخش نکنیم زرت و زرت این ور اون ور. دم خونه ش... تو قبرستون... تو تلویزیون... ای کاش می شد موقع شادی ها قرآن پخش می کردیم. ای کاش حالت محرک داشت نه منفعل. ای کاش امید بخش بود نه یاس و ترس آور. یا نکنه کلا مدلش اینه که باید احساس بدی بگیری وقتی می شنویش؟ یا نکنه فقط من سیم پیچی های مغزم اینجوریه و همه باهاش اکی هستن؟

البتّه من اگه بخوام با همین فرمون برم جلو، کلا دنیا رو به هم می ریزم. چون بیشتر از اون چیزی که فکرش رو می کنم، اتفاق شرطی شده داریم تو این جهان و یه سری هاشون اخلاق های جا افتاده ای هستن که نمی شه روشون پا گذاشت.

بازم ولی...

# لختی خاطره: سر ظهر وقتی یه جوراب از ته کشو کشیدم بیرون که بپوشم و رهسپار بشم به سمت امتحان، یکم که نگاش کردم دیدم یه خلال دندون از این ورش رد شده، از اون ورش زده بیرون.حالا اصلا نمی دونم چه جوری اینجوری شده بود ولی به هر حال استاد، امروز به سان همون جوراب سر ظهری، همه مون رو به سیخ کشید با سوالاش. از جلسه با نیش باز اومدم بیرون، دوستم می پرسه چند چندی؟ بش می گم افتضاح بود. جواب می ده پس چرا اینقدر می خندی، جون عمّه ت خرخون بدبخت! بهش جواب می دم آخه این دیگه خیییییییلی افتضاح بود و بیشتر می خندم.

کشتی شکستگانیم.

به سیخ کشیده شدگانیم. 

به ... رفتگانیم.

و روزی که معدلم از الف افتاد به قلم یک مغز سِر شده.

عنوان دو ونیم نصفه شبی

   من هر وقت فهمیدم یه روز در میون چه مرگی م می شه می آم مثل لشگر شکست خورده ها اینجا پست می ذارم بعد دوباره روز بعدش تا سه برابر بیشتر از اون چیزی که لب هام می تونن کش بیان، نیشم رو باز می کنم می آم واستون می نویسم دلیلش رو.

   یعنی روی کاغذ هم که حساب می کنم خیلی راحت الف رو می آرم و باید خییییییلی بد شانس باشم که استادا اون نمره ای که حقمه رو بهم ندن و بد بخت شم که اونم اگه شد می رم لشگر کشی می کنم رام شون می کنم. دیگه ازین یارو که عوضی تر نیستن! من با همه ی ترمکی بودنم رفتم نمره م رو از حلقوم پیرش کشیدم بیرون. قورباغه م رو همون ترم یک قورت دادم. تازه استادای اینجا حیوونکی ها خیلی مهربون ترن.

   اصلا نمی دونم چرا اون روز این قدر قاطی کرده بودم. خب امتحان سخت بود سی تا غلط زدی فدای سرت! می شه هفتاد درصد دیگه. :)) فکر کنم مشکلش این بود که هی اشتباه ضریب یه درسی رو حساب می کردم بعد معدلم یه چیزی می شد دهشت ناک که خودم هم بودم هیچ مهمانی رو با همچین معدلی تو دانشگاهم نگه نمی داشتم! بعد همه ش فکر می کردم تقصیر این امتحان آخریه س.

   خلاصه فعلا در امن و امانیم. هر چند که روزی حدود سه یا چهار بار سما ی کوفتی رو چک می کنیم و بعدش یه بار دیگه برای معدل گیری ماشین حساب سبزمان را در دست گرفته و انحراف معیار از معدل الف را به دست می آوریم ضرب می کنیم و تقسیم می کنیم و شاید باورتان نشود ولی یک بار کشف کردم که حتّی وقتی وارد بلاگ اسکای هم می شوم به جای شماره ی رمز پنل کاربری م، شماره دانشجویی وارد می کنم و هی با خودم می گم این احمق چه مرگش شده چرا وارد نمی شه؟

   هاه! تازه نمره های یه امتحانی مون رو اعلام کردن رو برد! بعد اسم من تو هیچ لیست کوفتی ای نیست. اصلا نمره هه مال خودشون. به کفشم. خوشم نمی اومد از گروه شون از اوّلشم. فکر کردن کین آخه؟ میکروسکوپ با پوینتر گذاشتن جلو ما بعد می گن باید نام لام می نوشتی پوینتر نکته انحرافی بود! :| واسم مهم نیست.( الکی مثلا من تو این دو روزی که دانشگاه تعطیله از استرس نمردم و زنده نشدم که بفهمم چرا اسمم تو لیست نیست! :|)

   امروز خوش گذشت. راضی بودم کلا. یه رمان داشتم می خوندم درباره ی یه پسر بچه ی اوتیسمی که البتّه هنوز دلم نیومده تمومش کنم و پنجاه صفحه ی آخرش مونده.

   می دونی کیلگ مشکل من اینه که خیلی وقتا مرز بین واقعیت و تخیل رو نمی فهمم و دنیاهام رو در زمانی که نباید با هم شیفت می دم. بعد یکی دیگه از مشکل هام هم اینه که به شدّت از هرکی دم دستم بیاد تاثیر می پذیرم که البتّه شدیدا هم از این حالتم متنفرم و اصلا هم نمی دونم چی باعثش می شه که درستش کنم. یعنی مثل خمیر می مونم. از خودم ثبات و خلاقیت ندارم. فقط می تونم تقلید کنم و البته اون قدری خوب تقلید کنم که صاحب فنّ اصلی ازم جا بمونه. مثلا تا فوری یه دوست نسبتا صمیمی پیدا می کنم همه فکر می کنن با هم نسبت فامیلی ای چیزی داریم بس که لحن حرف زدنم و رفتارم شبیه طرف می شه. حتّی به شدّت خوب می تونم لهجه ای رو که تا حالا نشنیدم در عرض دو ساعت هم صحبتی با یه نفر تقلید کنم و دست خودم هم نیست. مکث بین کلمات، اینکه شین ت بزنه یا سین ت، اینکه کی باید پلک بزنی یا موقع ادای چه کلمه هایی باید با ابرو هات ور بری و کلا ازین جور حالات.

   حتّی الآن نمی تونم براتون روشن کنم که اینی که اینجا داری می خونیش، خودم هستم یا یه تقلید گنده از همه ی اونایی که دوستشون دارم و هر لحظه یه تیکه از وجود یکی شون رو جذب کردم چون خودم هم هیچ ایده ای ندارم که این فرضیه م درسته یا نه. ولی الآن که فکرش رو می کنم به ندرت بوده که بنیان گذار یه رفتار یا حالتی خودم بوده باشم بدون دخالت هیچ عامل خارجی ای! یعنی حتّی بگیر رنگ ها، غذا ها، عدد ها و خیلی چیز های دیگه که واقعا باید خودت از روی علاقه ی خود تایینشون کنی واسه ی من همچین حکمی ندارن. اکثرا به خاطر یه عامل خارجی دوستشون داشتم و یه تقلید پذیری گنده بوده.

   خب اگه دو تا  مشکلی رو که نوشتم با هم جمع کنیم این می شه که خدا نصیب گرگ بیابون نکنه که از یه شخصیتی تو یه رمانی خوشم بیاد و این رفتار تاثیر پذیری م رو روش پیداه کنم. تمام امروز فکر می کردم یه پسر بچه ی اوتیسمی ام مثل شخصیت اوّل کتابم و اصلا هم نمی فهمیدم که اینا صرفا تو مخیله م هستن و واقعی نیستن. و وقتی می گم نمی فهمیدم یعنی واقعا نمی فهمیدم و شوخی نیست. :| الآن که نصفه شبه و یکم مستی کتاب از سرم پریده کم کم داره یادم می آد که چند درصد از کارای امروزم تحت این تاثیر پذیریه بودن و هیچ ربطی به خودم نداشتن!

   این تاثیر پذیریش یه روزه بود. و اون قدری واضح بود که خودم هم می دونستم یه مرگیمه ولی نمی تونستم از تو نقشش بکشم بیرون و اوتیسمی بودن رو بذارم کنار. می دونی از چی می ترسم؟ از تاثیر پذیری های بعضا بلند مدّتی که مدّت ها پیش از آدمای مختلف و با دلایل منطقی یا غیر منطقی گرفتمشون و اون قدر وانمودشون کردم که الآن تبدیل به خودم شدن بدون اینکه دیگه یادم بیاد اینا تاثیر پذیری بودن نه شخصیت واقعی م. واقعا نمی دونم کدوم تیکه از شخصیتم مال خودمه. دوست ندارم پیر بشم و یه روزی برگردم به خودم بگم راستی چرا من یه عمر فلان جور رفتار می کردم در حالی که خود واقعی م نبودم و حتّی دیگه اسم اون کس یا چیزی که رفتاره رو ازش گرفتم یادم نیاد ولی هنوز رفتارش تو وجودم نهادینه باشه. ترس ناکه، نه؟

   پ.ن: بزرگترین موفقیتم در زمینه ی خرید تو این نوزده سال زندگیم رو می خوام ثبت کنم که یادم نره. مداد نوکی م خراب شده بود، رفتم سه تا عین عینش پیدا کردم دونه ای دو تومن! :)) و باحالش اینه که متاسّفانه یا خوش بختانه ازون ده تومنی بیست تومنی ها اصلا خوشم نمی آد و تو دستم اون طور که باید چفت نمی شن و گلوم پیش همین یدونه ارزونه گیر کرده. اینا عالی ان. یعنی الآن به شما با دو تومن "هوای بسته بندی شده" هم نمی دن. بعد من رفتم برای تا ماکسیمم شش سال آینده ی زندگیم با شش تومن ناقابل مداد نوکی خریدم و برگشتم. بکش هوووووووف. نمی دونم فکر کنم اشتباه قیمت زده بودن روش. خود صاحب شهر کتاب دو سه بار زد تو سیستمش مطمئن شه دو تومنه. :))) می ترسید بیست تومنی باشه که البته امکانش هم کم نیست. آخه لامصب خیلی خوشگل و خوش فرمه و حتّی زودم خراب نمی شه که بگیم به خاطر جنسش هست.