TT

مخفف شده ی :

"Third Term"

   امروز ترم چهار شروع شد، و خب قبل از اینکه بیشتر از این دیر بشه باید بنویسم که یادم بمونه به احتمال قریب به یقین قشنگ ترین ترم دوران علوم  پایه م بود. قبل از اینکه نمره های گندم وارد سایت بشه و نظرم عوض شه باید بنویسم که چه احساسی داشتم. قبل از اینکه خاطره هام محو شن و یادم بره...

   راستش این ترم دانشجوی پزشکی بودن خوش گذشت و حس می کنم قرار نیست دیگه هیچ وقت همچین خوش گذشتنی رو دوباره تجربه کنم. عددش خیلی خوشگل بود. یه عدد فرد اوّل توی پاییز. من خیلی از وقتا زندگی م رو بر اساس علاقه ی نهان وجودم به عدد ها  می گذرونم که نمی دونم از کجا به ارث ش بردم. ولی خوب از اوّلش هم یه حس خوب خفنی به عدد سه داشتم. قبلا ها هم توی یه پستی ( فکر کنم اینجا)  براتون نوشتم که وقتی اون استاد بیوی ترم دو برگشت بهم گفت ترم سه مزخرف ترین  و سخت ترین و کشنده ترین ترم علوم پایه س یه جوری شدم و با خودم گفتم "هی... گل بود به سبزه هم آراسته شد." من همین جوری ش هم کوچک ترین علاقه ای به رشته ی مزخرفم نداشتم چه برسه که بخواد سخت تر هم بشه.

   اون زمان وقتی با سای تو اتاق اون استاده بودیم، اصلا فکرش رو نمی کردم اینقدر ترم محشری باشه. البته تجربه هم بهم ثابت کرده عموما جهت گیری هام نسبت به اموری که از قبل اطرافیانم درباره شون منفی بافی می کنن یه چیزی هست تو مایه های  صد و هشتاد درجه این ور اون ور. و خب در کل اینکه... خیلییییی ازش خوشمممم اومد. حتّی اگه بعدا نمره هام خراب شد و اومدم گفتم "گل بگیرن این ترم لعنتی رو" شما باور نکنین حرفام رو. چون واقعا عاشقش بودم.

   هیچ اتّفاق بدی نیفتاد، رویا گونه بود، همه ی درس ها رو می فهمیدم و دوستشون داشتم  و تنّفری به اون صورت در کار نبود، موضوع همه ی واحد هایی که برداشتم برام هیجان انگیز بودن، مجبور نبودم همه ش به این حقیقت فکر کنم که چرا دیگه کامپیوتر نمی خونم یعنی کمتر بهش فکر می کردم، ژنتیک یا عصب یا ایمونو یا اون جک و جونورا و بقیه... همه شون درسای خوش خوراکی بودن برام. تازه بین ان تا آدم جدید می چر خیدم و روز بعد دوباره ان تا آدم جدید دیگه بود برای کشف کردن، زندگیم نظم گرفته بود و کلا با بچه ها بیشتر جور بودم اینجا، حتّی شاید اینکه بیشتر با سال بالایی ها بودم خودش خیلی کمکم کرد چون اونا حالت بچّه بازی  ورودی خودمون رو نداشتن و همون یک سال فاصله شون با ما خیلی به چشمم می اومد و خیلی خودمونی تر بودن، کلی خرخونی کردیم دور هم و باورتون نمی شه ولی الآن به صورت پیش فرض براتون پیش بینی می کنم که معدّلم از هر دو تا ترم قبلی بالاتر می شه. :)) یعنی تقریبا یه امر خیلی مسخره که دو تا ترم قبلی که خب می گن ترم های آسونی بوده  به هزار تا زور و فلان و التماس پیش استاد کوفت و زهر مار یه معدل روی خود خود مرز شونزده و هفده جور می کردم ولی این ترم که می گن پیک بود و فلان اینا اصلا به این کارا نیازی پیدا نکردم هنوز و بای دیفالت معدلم خفن شده خودش. :)) دیگه آقا زدیم شاخ پیک رو شیکوندیم رفت پی کارش. البته اینا فعلا دیفالته ها، من رو هوا دارم حرف می زنم هیچ مدرکی ندارم از این احساس های سرخوشانه م.

   از همین الآن می دونم تو بازه ای از زمان قرار داشتم که وقتی یه مدّت بگذره به شدّت دل تنگش می شم. دقیقا مثل هفده سالگی م. نمی دونم آینده م قراره چقدر مزخرف باشه ولی هرچی که هست امید وارم زیاد مجبور نشم به این عبارت فکر کنم که "ای کاش دوباره ترم سه ای بشم!!!"

   و البتّه موقع جمع و جور کردن جزوه های اتاق جن زده م شاهد لبخند خبیثانه ی بابام بودم  و دلم خواست با دسته ی جارو برقی بزنم تو سرش که خودش رو مسخره کنه،  که البتّه  آمیگدالم غلبه کرد به این خواسته و این کارو انجام ندادم و خب تش قهقهه زد به این مضمون که :"کیلگ بالاخره داری لونه ت رو تمیز می کنی؟" یعنی همچین بهم گفت "لونه" که احساس کردم با یه شیر یا نمی دونم کفتاری یا مرغی  چیزی اشتباهم گرفته.

    و اینکه براتون این عکس رو می ذارم، هوف بکشید و کف کنید همون طور که خودم الآن کف کردم (هوووووف!) که چه جوری اینا رو خوندم تازه نصفی ش هم توی تبلته و دیگه حسش نبود پرینت بگیرم یه دسته ی عظیمی از جزوه ها رو. هیچ وقت سال کنکور فکر نمی کردم به این درجه از توانایی نایل بشم که اینجوری توی حدودا چهار ماه چنین حجمی از مطالب حفظی رو بچپونم تو کلّه ی پوکم  که هیچ استعدادی در زمینه ی حفظی جات غیر از شعر نداره.  حس می کنم این قابلیت جدید که به خاطر رشته م بهم اضافه شده یه چیز به درد بخوری هست و تش یه چیزی ازش در می آد... راضیم تا حدی! :))

+ یکی داره آهنگ سلطان قلب ها می زنه با ویولون. نمی دونم از همسایه هاست یا توی کوچه ست. ولی حس قشنگیه. :{ خوش حالم می کنه. یه حس خوش بختی زیر پوستی رو میندازه تو کلّه م.  از بچگی که مامان یا بابام برام شعرش رو می خوندن، حس خوبی نسبت بهش پیدا کردم. الآن اون خاطرات بچگی م یه جورایی زنده شدن برام. حتّی فکر کردن به این حقیقت که "توی یکی از شب های نوزده سالگی م وقتی پشت پی سی نشسته بودم و مدل موهام همونی بود که می خواستم، یکی داشت سلطان قلب ها می زد و با هر آرشه ای که می کشید من  دست بر زیر چونه م، داشتم به زندگی قاراشمیشم  فکر می کردم." سر حالم می آره.