رویال خر

اینقدر اعصابم خورده،

اینقدر اعثثثثابم خورده،

این کلش رویال یه هفته س دهن ما رو صاف کرده،

نمی دونم چه مرگشه از یه هفته پیش سرعتش به طرز وحشتناکی افتاد پایین اصلا نمی شه بتل کرد،

الآن از یه حریف خیلی آسون باختم،

و دیگه گور لق همه شون،

بازی نمی کنم تا درست شه،

دسته ی بیل تو این سرعت اینترنت و سرور آبدوغ خیاری رویال.

خیلی تحریم کردن حال می ده.

من اینستاگرامم خراب شد، بهم گفت ورژن جدید بریز، تحریمش کردم و تمام الآن اینستا ندارم.

تلگرام که از همون اول خیلی پررو بود و تحریمش کردم.

فیدریدرم خراب شد، گفت اپش رو بریز من جاش وبلاگ خوندن رو گذاشتم کنار،

سایت ایمیلم فیلتر شد، این قدر چکش نکردم که یه روز خودش رفع فیلتر شد،

کلش آف کلنز رو شیش هفت ماهی گذاشتم کنار سوم دبیرستان چون فیلتر شد،

حتی یادمه یه بازی آن لاین بود روش حداقل هفت تا قهرمان داشتم، اینقدر معتادش بودم که تو مدرسه زنگ تفریح ها رو می زدم و مسئول سایت رو می پیچوندم که برم به قهرمانام سر بزنم و لول آپ بشن، یه شب خوابیدم، صبح فیلتر بود. یه شبه ترکش کردم! با هفتا قهرمان که دیگه یلی شده بودن هرکدوم و کلی وقت گذاشته بودم پاش.

عزیزان اپ سازنده،

من کاری که شما دوست دارید رو نمی کنم،

من کاری که خودم دوست دارم رو می کنم!!

اپ های مزخرفتون رو نمی ریزم،

آپدیت های کهیری تون رو نمی گیرم که بتونید بیشتر جولون بدید تو اطلاعاتم،

اد های چرتتون رو عمرا نگاه نمی کنم،

اجازه ی دسترسی بی خود بهتون نمی دم،

و این شماعید که منو از دست می دید،

من چیزی رو از دست نمی دم،

این شماعید که به من نیاز دارید،

من به معنای کلمه یوزرم، اینو باید بفهمید رئیس کیه،

همه چی رو گذاشتم کنار و از زیر همه ش زنده بیرون اومدم.

رویالم تحریم می کنم تا سرعتش برگرده به حالت سابق.

یه روز منم اپ دیولوپر می شم، و همون روز بهتون یاد می دم چقد باید به یوزر احترام بذارید. 

.:. می دونی همه ی اینا با دو تا چیز حله، یک اینکه اینترنت همراه بگیریم که سرعت بیاد بالا و دو اینکه پشت بندش یه فیلتر شکن بزنیم روش، ولی خیلی ببخشید من اینترنت همراه و فیلتر شکن رو هم تحریم کردم از همون اول. حالم به هم می خوره ازین اوضاعی که از بچگی درگیرش بودم که چرا هیچ سایتی رو نمی تونم باز کنم  و دیگه خیلی وقته رهاش کردم... ولی نمی بخشم. هیچ وخ.

ای کاش الآن اینجا هلند بود. حس می کنم چون لاله زیاد دارن، اوضاع اینترنتی شون هم خیلی آزادانه س.

اگه من سرباز کلش بودم

همیشه که کلش آف کلنز رو باز می کنم و می رم سرباز تربیت کنم، چشمم به هیلر می افته و حالم به هم می خوره. خیلی با ایزوفاگوس سر این بحث کردیم بار ها.

+ اگه انتخابی بود، کدوم سرباز می شدی؟

+ اگه انتخابی نباشه، فکر می کنی از نظر سازنده ی بازی ها بیشتر شبیه کدوم سربازی؟

   اوّلیش رو بی خیال چون سلیقه ایه، ولی به واسطه ی رشته ای که دارم  و مسیر زندگیم، مطمئنّم سازنده ها منو به شکل یه هیلر با یه حلقه ی نورانی بالای سرم و دو تا بال کوفتی دو طرف دستام می بینن. و همینه که رو نرومه. هیلر احمق ترین سرباز کلشه. احمق ترین و لوس ترین. یعنی جامعه ی سربازای کلش رو می گیری و همیشه احمقانه ترین واکنش ها تو جنگ مال همین هیلره. اون قدر که همه معتقدن اگه تو جنگ نبریش سودش بیشتره.

یعنی من دارم این همه سختی می کشم تو دنیای واقعی سر پزشک شدنم ولی تهش فوق فوقش از نظر سازنده های بازی شبیه یه هیلر دامب و احمق و نفهمم. غمم می گیره خب.

   عوضش تو کلش رویال که می رم احساسم کاملا بر عکسه. اونور همیشه این احساس رو داشتم که تو زندگی م یه کارت لجندری ام. و اگه تا حالا بازی نکردید هیچ ایده ای ندارید که لجندری کارت چیه و چه قدر خفنه. و منم نمی تونم میزان کم یاب بودن، عجیب غریب بودن و غیر قابل پیش بینی بودن این کارت رو بهتون بدم با نوشته هام. باید خودتون بازی کنید ماه ها تا بالاخره یه روز از هر هزار تا گنجی که باز می کنید یه دونه لجندری بزنه بیرون شاید بفهمید چی می گم.

   اگه درکش کنید اونجاست که بالاخره با خودتون می گید برو عمو جون، این یارو چه اعتماد به سقفی داره کلا  تو دنیای خرگوشی خودش سیر می کنه. آره دیگه.من هنوز به اون مرحله ای نرسیدم که بخوام قبول کنم یه آدم کاملا عادی ام مثل بقیه ی آدمایی که هر روز می بینم و سیرکلّی زندگیم هم با یکم اختلاف تهش مثل اونا پیش می ره. دلم هم نمی خواد اون روز رو ببینم. فکر کردن به معمولی بودن و یک هفت میلیاردم دنیا بودن، منو می کُشه. همیشه ته دلم مطمئن بودم که یه لجندری کارتم. 

   این اعتماد به سقفی که من دارم رو کمتر کسی داره. یعنی این قدر آدمای خفن هم سنّ خودم دیدم که اصلا کلّه ت سوت می کشه وقتی حجم موفقّیت شون رو نگاه می کنی. تو این جور مواقع از خودم پرسیدم دوست داشتی جای این می بودی و تهش با این استدلال: " اون طوری یه کارت اپیک همه چی تموم می شدی ولی دیگه لجندری نمی بودی!" برای طرف ته دلم آرزوی موفقیّت هزار برابر کردم بدون ذرّه ای خود کم بینی یا حسادت یا رشک و حسد. چون نمی دونم مغز احمقم همیشه این حس رو داره که از بقیه برتر و بالاتره. هر چه قدرم که خودمو کوچیک کنم، تضعیف کنم و ادّعای هیچی بودن کنم، مغزم واسه خودش هر سازی می خواد می زنه و بازم مطمئنّه که لجندریه.

   ادّعای گنده ایه ولی می نویسمش. :))) واقعا تا حالا به هیچ کس حسودی نکردم. یعنی حتّی حسش رو ندارم که چه جوری می تونه باشه. حتّی احساس رقابت هم نکردم با کسی. به محض اینکه از یکی خوشم اومده کپی ش کردم رو خودم. یا حداقل دست و پا زدم که رو خودم کپی ش کنم. حالا نمی دونم نقطه ی قوّت حساب می شه یا نقطه ی خاک بر سری. ولی همیشه تو ذهنم فقط خودم بودم تو دنیا و کلا همه چی رو رام و مسخّر وجود حقیر می دیدم.

   # نمی دونم تا چه حد با کلش آف کلنز و کلش رویال آشنایی دارید. شاید اصلا عمق حرفم رو متوجّه نشید، شاید حتّی سطحش رو هم متوجّه نشید. یه پست نسبتا طولانی نوشتم که بهتر بتونید درک کنید چی نوشتم. ولی اون قدر طولانی شد که این چند خط که هدف اصلی نوشته م بودن توش گم می شدن. چرک نویسش کردم و اومدم تو این پست جدید اینا رو نوشتم.

   پ.ن:  الآن کاملا پستم پتانسیلش رو داره یکی تون واسم کامنت بذاره لجندری کارت کی بودی تو کیلگ؟ و هزار مرتبه سجده شکر می خوام بکنم الآن. داشتم یه عکس اشتباه رو براتون آپلود می کردم که دودمان کل این سه سال بلاگ نویسی م رو به باد می داد. خوش حالم.