کوزتی در خانه

   از صبح تا حالا، به زور منو بیدار کرده، به مثابه یابو علفی ازم کار کشیده! یعنی بگم یابو علفی کم لطفی کردم حتّی.

مبل جابه جا کن... اینو ببر انباری... فلان چیز رو بیار... بالکن رو بشور... دستمال بکش... خونه جارو کن... پارکت به این زیادی رو طی بکش... تلویزیون رو درست کن... رخت پهن کن... برو خرید... سالاد درست کن... سیب زمینی پوست بکن... یعنی من عرق کار قبلیم خشک نشده، کار جدید رو چسبونده وسط پیشونی م. 

دستام! پاهام! کمرم! همه ش درد می کنه. یعنی واقعا نیازی به ورزش نبود امروز اصلا. به اندازه ی ده روز ورزش از من کار کشیده.

استدلالش هم اینه که خودت گفتی مهمون می خوای و تو تنها کسی هستی که بیکاری! که تازه من اینو نگفتم که مهمون می خوام... مگه دیوونه ام؟من بهشون فرمودم که بی انصافی ه که وقتی یک نفر ما رو دعوت می کنه جایی، به خاطر اینکه سر خودتون شلوغه از طرف من جواب می دی که نه نمی آییم. که الآن نمی دونم از اون حرف من چه جور برداشت کرده که دلم مهمون می خواد!

بعد الآن... دو دقیقه دیگه مهمونا می آن، وسط جمع که نشستیم شروع می کنه... آره هیچکی به فکر من نیست تو این خونه... همه خودخواهند... هیشکی  اهمیت نمی ده... بی خیالند... فلان. کوفت. زهر مار.

   متنفرم از این نوع رفتار. اینقدر سطح انتظارت رو بکشی بالا که هیچی به چشمت نیاد. به خدا این کارایی که من واسه خانوم می کنم رو هیچ آدمی هم سنّ من تو دور و بری هام انجام نداده واسه مامانش. همه خوش گذرونی می کنن، هر دقیقه دارن یه جا حال می کنن. من نه تنها ازین  خوش گذرونی ها ندارم، تن به استثمار شدن توسط خانوم هم دادم. یعنی چه؟ مگر من برده ام و تهش هم با همه یکی می شه کارم وسط جمع با گفتن این جمله که آره هر سه نفری شون به فکر من نیستن...!

   یعنی هی هر کاری رو امروز انجام دادم، هی با خودم گفتم الآن دیگه تموم می شه... الآن دیگه می رم یکم می شینم استراحت کنم. طی کشیدن که تموم شد و می خواستم برم بذارمش سر جاش بعدش برم یه چیزی کوفت کنم، برگشته بهم می گه بیا این پایه ی صندلی ها رو دستمال بکش. 

   خوب منم دیگه عصبانی شدم و اعتراض کردم و گفتم بروبابا دیگه حال ندارم. بهم فرمودن که تو بیکاری از زمان تعطیلی هات به من هیچ کمکی نکردی که خود همین جمله باعث عصبانیت بیشتر من شد و  جلو مادر بزرگم یکم حالت اعتراضی گرفتم و یکم تند صحبت کردم باهاش. 

   یعنی یک بار نشده به ایزوفاگوس بگه فلان کار رو کن در صورتی که من کاملا به خاطر دارم وقتی هم سنّ ایشون بودم باز هم از من کار می کشیدن به بهانه ی اینکه من بچّه ی کوچیک در بغل دارم!!! الآن هم احتمالا خانم خانم ها بهشون بر خورده و رفتن بغ کردن گوشه ی آشپزخونه. خب من راستش رو گفتم، وقتی تو جلو مادربزرگم بهم تیکه می ندازی، منم مجبورم حقایق رو به زبون بیارم. نمی تونم مثل ماست نگاه کنم که...

   من اگه خونه ی خودم رو داشته باشم امکان نداره به خاطر مهمون همچین کاری کنم. کم مونده به من بگه برو دهن مرغ رو هم مسواک بزن تمیز باشه! آخه دیگه پایه ی صندلی چه معنی داره تمیزیش؟ یکم خودشون باشن دیگه. مگه مهمون باید بیاد تا زبون کوچیکت رو هم چک کنه ببینه تمیزه یا نه؟ 

   اصلا من که مخالف این حجم از ادا و تظاهر به تمیزی هستم. آدم هر طوری خودش هست، جلوی مهمون هم همون باشه. مهمون هم هرچی عشقش می کشه پشت سرش بگه. به کفشم واقعا! خوب تو اینجوری زندگی می کنی دیگه... تازه همه ی اکتشافات علمی هم که الآن موافقه و توپ تو زمین شلخته هاست اساسی. از چی می ترسن؟ شلخته ها باهوش ترن. بد خط ها باهوش ترن. پشمالو ها و مو دار ها با هوش ترن. خب دیگه. من وقتی باهوشم، باهاشم مشکلی ندارم چرا تظاهر به خنگی کنم اصلا؟ :دی

   مدام یاد یه تیکّه ای از سریال مرلین می افتم. خیلی افسانه ی مرلین رو دوست داشتم. یه تیکه ش هست مرلین با وجودی که داره تمام سعی ش رو می کنه، مدام تیکه کنایه می شنوه از گایوس که یه چیزی شبیه پدر خودش می مونه و استادشه. دیگه حالش به هم می خوره از این همه انتظارات بی جا. این جوری می ترکه و همه ی این یه پاراگراف زیر رو توی کمتر یه دقیقه می گه. خیلی صحنه ی باحالیه و بسیار باحال هم عصبانی می شه. دیالوگش حالم رو جا می آره چون از اعماق وجود درکش می کنم. مثلا شاید دقّت نکرده باشید ولی یه تیکه ای از متن سردفتر اون بالای وبلاگم رو از همین دیالوگ مرلین کش رفتم و سه ساله که اون بالاست هنوز:

"Do you think I sit around doing nothing? I haven't had a chance to sit around and do nothing since the day I arrived in Camelot, I'm too busy running around after Arthur, 'Do this, Merlin!' 'Do that, Merlin!', and when I'm not running around after Arthur, I'm doing chores for you, and when I'm not doing that I'm fulfilling my 'destiny' do you know how many times I've saved Arthur's life? I've lost count. Do I get any thanks? No. I have fought griffins, witches, uh, bandits. I have been punched, poisoned, pelted with fruit, and all the while I have to hide who I really am because if anyone finds out, Uther will have me executed. Sometimes I feel like I'm being pulled in so many directions I don't know which way to turn!"

معنیش  رو هم می ذارم واستون شاید بیشتر باهاش ارتباط برقرار کردید. فقط شرمنده دیگه اگه جایی اشتباه کردم، زیاد رو مود چک کردن معنی از رو دیکشنری نیستم و صرفا حسّی ترجمه ش می کنم:

"واقعا فکر می کنی من فقط این دور و بر ها می شینم و هیچ کاری انجام نمی دم؟ من اصلا حتّی شانسش رو نداشتم که یه گوشه بشینم و کاری نکنم از روزی که رسیدم به کملوت(اسم شهرشونه)! من خیلی سرم به خاطر دنبال سر آرتور دویدن شلوغه. "این کارو بکن مرلین!" "اون کارو بکن مرلین!"و وقتی دنبال سر آرتور نمی دوم، دارم کارهای خونه ی تو رو انجام می دم  و وقتی هم که اینو انجام نمی دم دنبال دست یافتن به سرنوشتی ام که برام مقدّر شده. تو اصلا می دونی من تا حالا چند بار جون آرتور رو نجات دادم؟ خودم که حسابش از دستم در رفته! آیا من یه ذره تشکّر می شنفم؟ نچ! من با شیردال ها... ساحره ها... و اممم راهزن ها جنگیدم. من مشت ها خوردم... مسمومم کردن... میوه ی گندیده پرت شد سمتم... و تمام این مدّت ها مجبور بودم چیزی که واقعا هستم رو از بقیه مخفی کنم به خاطر اینکه اگه کسی بفهمه من یه جادوگرم، شاه اوتر حلق آویزم می کنه. گاهی وقت ها احساس می کنم که توی مسیر های خیلی زیادی هل داده می شم و هیچ ایده ای ندارم که به کدوم سمت بپیچم!"

# مهمانی هم اکنون به پایان رسیده. نرسیدم همون موقع منتشرش کنم میهمان ها رسیدن. ولی تیکه ی مسخره تر از اون چیزی که فکر می کردم خوردم از مادرم. به مهمون ها گفت: فقط امروز یادش افتاده بود کمک کنه به من بقیه ی وقت ها انگار نه انگار که آدمم. :)))) بابام هم که خیلی چرت و پرت گفت خوشش می آد از این کار که منو له کنه جلو بقیه، زیاد حضور ذهن ندارم چی پروند ولی منم صرفا در جوابش گفتم پدر من تو که خودت از صبح تا حالا زدی بیرون بعد مهمون ها هم رسیدی خونه گوهر نپاش به این جمع اینقدر. این کار که جلوی فامیل درباره ی ما نق بزنند و عیب رومون بذارن، بهشون لذّت می ده. منم تمام وقت آدم بسیار ماهی بودم و صرفا لبخند ملیح زدم. خب این کار که منم اینجا جلوی شما نق بزنم بهم لذّت می ده. امروزش که گذشت. وای به حال فردا. پوف.

Imo

   دفعه ی دیگه بر خلاف میل من، این ایموی کوفتی یا هرچی که همچین قابلیتی داره رو بیارین بکنین تو سوراخ دماغم که بیاااااا فلان فامیل خارج رفته مون تو رو ببینه، و من در مقابل عمل انجام شده قرار بگیرم و بخوام مثل بُز سر تکون بدم در مقابل ذوق زدگی های طرف مقابل که به زور می شناسمش حتّی،  و در مقابل اینکه چراااااااااااااااا اینقدددددددددددددر بزررررررررررررگ شدم هیچی به غیر از سلام کردن نداشته باشم که بگم، و مجبور باشم صرفا لبخند های احمقانه بزنم، همون دیوایسی رو که دادین دستم رو چنان می زنم تو صورتتون که به جای هر دندونتون یه اپلیکیشن اینستال شه. این دیگه چه مسخره بازی ایه؟ انگار باغ وحشه منم اورانگوتان تازه منتقل شده از دل حیات وحش آمازونم!

مکالمه:

- سلاااااااام.

- سلام.

- واییییییییی چه قدر بزرگ شدی.

- لبخند تحمیق کننده.

- وااااااااااااااااااااای چه قدر بزرگ شدی.

- لبخند تحمیق کننده.

- وای هزارماشاللّه خیییییییییییییییییییییلی عوض شدی.

- لبخند تحمیق کننده.

این حرفا چیه به من می زنید؟ آدم خودش از خودش وحشت می کنه خب. مثلا چی می شه اگه از من به عنوان موجود بزرگ شده در مهمونی ها رونمایی نکنید؟ ناموسا موضوع باحال تر ندارید؟ شیطونه می گه در جواب هر کدوم از بزرگ شدی هاشون بگم وااااای اتّفاقا شمااااااااااا هم خیلی شکسته و پیر شدید.

بعد جالبه اعتراض می کنم به این رفتار کودک آزارنده شون، بهم می گن خفه بابا به خودت باشه که حوصله ی حرف زدن با هیشکی رو نداری. د همین کارا رو می کنید آدم حسّش نمی کشه همراهی تون کنه هیچ وقت.