بیا بغلم لعنتی

صبح جمعه ی روز دانشجوت مبارک باو کیلگ. بیا بغلم دانشجو جماعت.

این دو ترم اخیر تازه یاد گرفتم دانشجو بودن یعنی چه! امسال واقعا دانشجو بودم ها. یعنی الآن خودم دارم با وجود خودم حال می کنم.

چند وقت پیش داشتم به این فکر می کردم که خب من  الآن سال چهارم و  بعد چهااار سال بالاخره تازه یاد گرفتم دانشجو بودن یعنی چه! تازه حتی فهمیدم تو دانشگا راه رفتن چه کیفی می ده. 

بعد به خودم گفتم خب با این تفاسیر بچه های کارشناسی که اصلا نمی تونن چیزی بفهمن از دنیای دانشجویی. تا بیان یه چیزی یاد بگیرن، فارغ التحصیل می شن زرتی. و خوش حال شدم که هنوز دوران تحصیلم نصفم نشده حتی. :)))) مثل تابستونه، هی کنتور می نداختیم نصف شده یا نه. می دونی پروسه ش خیلی زمان بره، هیچ چیزی هم حلش نمی کنه الا گذر زمان.

تو دانشگا برای اولین بار ها داره به من خوش می گذره، و نمی دونم این ناشی از چی بود... ناشی از تغییر رفتار خودم بود، ناشی از پیوستن به اکیپ بچه های شر و شیطون بود، ناشی از کنار گذاشتن خجالتم بود، ناشی از این بود که خودمو با چک و لقد وارد یه سری برنامه ها کردم یا هرچی.

ولی دیگه از این جا به بعد به بوفه احساس دارم. به درختای محوطه احساس دارم. می دونم فلان بوته تو اردیبهشت گل های پشمی قرمز می ده و هرسال باید برم چکش کنم. به دستشویی حتی، حس دارم. به رنگ سنگ فرش ها، به توالی قرمز سبز خاکستری شون حس دارم. به مهتابی ای که بالای سرم گفت تیلیک و سوخت... به گربه ها و اسماشون... به کلاغا... به دست نوشته های اون هشتاد و نهی بی سوادی که اومده رو حاشیه ی دیوار تند تند ایمونو نوشته واسه تقلب... به صندلی م... به اوربیتالم تو تالار... به اولین کلاسم... به پله ها... به کنج پله ها... به شوفاژا... به آزمایشگاه ها... به سالن تشریح حتی! به همه ی اینا احساس دادم. می دونم تو بارون کجا باید برم که بچسبه. می دونم وقتی همه گشاد بودن و نیومدن دانشگا، کدوم تیکه از دانشگا پاتوقمه. می دونم از تو منو چی باید سفارش بدم. 

دیگه صبحا به اون صورت دلم نمی خواد بمونم تو تخت و نرم دانشگا.

دیگه کلاس نمی پیچونم زیاد.

دیگه اون خُل مشنگ هایی که شب تا صبح ولن تو دانشگا رو مسخره نمی کنم.

حتی چند وقت پیش برای اولین بار خواب بچه های دانشگا رو دیدم. تا قبلش این شکلی بود که خواب بچه های دبیرستان رو می دیدم تو دانشگا! به جای بچه های اینجا، خواب دوستای اونورم رو می دیدم که تو دانشگا با هم هستیم. ولی مغزم انگار بالاخره ول کرده و داره می پذیره.

فقط باید افسوس خورد که متاسفانه چقد دیر. چقد دیر مغز من با شرایط کنار می آد. فرض کن من اگه الآن دبیرستانی بودم، رسما سال کنکورم بود چون چهار سال از ورودم به دانشگا گذشته... خودش یه دوره ایه واسه خودش. و مغزم خیرات سرش تازه داره "سعی می کنه" قبول کنه که دبیرستان تمام شد و باید بچه های جدید... آدم های جدید... استاد های جدید رو بپذیره و وارد خواب هام کنه.

و آره کم کم دارم عشقی که به دبیرستان رو داشتم به دانشگامون پیدا می کنم. 

این حس تو دبیرستان خیلی زود تر شروع شد. که البته به خاطر این بود که ما راهنمایی دبیرستانمون سر هم بود.

بعد از فاکین چهار سال فرسایش، فکر کنم بالاخره گوشه های تیز و گاردم نسبت به دانشگا صیقل داده شده.

و نگرانم، ازین جا به بعدشو نگران و ناراحتم که مبادا تموم شه.

این حس رو تا همین هفت هشت ماه پیش ابدا نداشتم.

بعضی صبحا که خیلی زود می رم دانشگا و کسی نیست و خلوته، اصلا دست خودم نیست بس که دچار احساسات می شم دلم می خواد همه چی رو بغل کنم اینقدر دچار تعلق خاطر می شم. نگهبانا رو. مستخدم ها رو. منشی ها رو. تک تک المان های مربوط به دانشگا رو. می شینم رو نیمکت تا بقیه برسند...

حتی فردا هم شنبه ست و هم هفده آذره. خیلی ایده آل. خیلی زیاد ایده آل!

پ.ن. یک پز خیلی ریزی هم بیام در جریان قرار بگیرید؟ پایان نامه م. برای ما اینجوریه که سال آخر (هفت) باید پایان نامه بدیم. و من تا اون زمان چهار سال فاصله دارم. ولی فکر کنم با توجه به صحبتی که با یکی از استادا داشتم، پایان نامه م تقریبا پنجاه درصدش تمومه. پشت سرم می تونن بگن طرف چهار سال زود تر از تموم کردن درسش، پایان نامه داد. خودش به اندازه ی یک دوره لیسانسه! :))) حقیقتش خودم که حس می کنم خیلی شااااخه. برگشتم به خودم گفتم تو الآن اگه همون کامپ رو رفته بودی، امسال دیگه سال آخری بودی و باید پایان نامه می دادی. پس گرفتم اینور هم پیاده سازی ش کردم. و حس شاخی به خودم دارم.