پسا خودکشی

دیشب بالاخره فرصت کردم و دلم خواست با یکی از دوستام راجع به اون جوون، علیجانی ک خودشو کشت حرف بزنم. هم دانشکده ای بودن.

می دونی چی بهم می گفت؟

اوّل ک برگشت گفت کجای کاری مال یه ماه پیشه. گفتم اکی باشه می دونم.

و بعدش گفت طرف افسرررررده بود کیلگ...! بدجور. باز خوبه دانشگا خوب هندلش کرد که عواقب نداشته باشه. 

همین. 

و با یه لحنی می گفت انگار ک بخواد بگه چشمش کور دندش نرم، مشکل خودش بود افسرده بود. چه خوب ک دانشگا هندلش کرد و ما ها چیزی احساس نکردیم و فازمون عوض نشد.

یا مثال دیگه چستر بود کی بود وکال گروه لینکین پارک ک سنگشو به سینه می زدین که وااااای اسطوره ی لینکین پارک چشم از جهان فرو بست و ما با آهنگای لینکین پارک بزرگ شده بودیم و حالا با صدای کی آرامش بگیریم و صبح تا شب مغزمونو تلیت کردین با لیریک آهنگاش و فلان و اینا! چند وقت پیش دوس دخترش نامزدش هرکیش حالا،  یه عکس آپلود کرده بود رو اف بی یا نمی دونم کجا، از روز آخر زندگی چستر. طرف مثل دیوونه ها می خندید. بعد خانم زیرش هشتگ کرده بودند: #فاک_دیپرشن. لعنت به افسردگی. 

جدّی کاش می شد براش کامنت کنم فاک خودت عیزم ک نفهمیدی اون بد بخت چی کشیده و هنوزم سعی می کنی نفهمی و می خوای همه ی کم کاری هاتو بندازی رو گردن بار معنایی دو تا کلمه و یه شارپ کنارش!

کلا ببین این رفتار های بازمانده ها رو می بینم دلم می خواد... هیچی بی خیال. جاش نیست بگم دلم می خواد چی. :))))

همه ک مثل ما قوی نیستن به هر حال. دیپرشنم هیچ وقت خدا خود به خود خوب نمی شه. بیشتر از دارو هم طرف به یه دستی از بیرون نیاز داره که عمدتا دریغ می کنین ازش. 

و من می گم که به عنوان یه انتخاب دوس دارم روان پزشک بشم چون حس می کنم می تونم تو این فیلد مردمو کمک کنم، هی باز چپ چپ نگام می کنن همه، انگار که گفته باشم می خوام طی کش دستشویی عمومی بشم! 

؛