چشمای آبیش توی این عکسا، نگاه مغمومش حتّی

می دونی کیلگ بدبختی ش اینه که نه اون قدری نزدیکه که با خودت بگی گور پدر همه شون معلومه که چرت می گن و شوخیه،

نه اون قدری دوره که بتونی به خودت بگی خیلی آدم خوبی بود، خدا رحمتش کنه.

الآن مثلا من بیام بنویسم می شناختیمش وقتی هنوز فیلدز نداشت نشونه ی شاخ بودنمونه یا نیاز برای دیده شدنمون یا ناراحتی مون یا کفشمون یا هرچی؟

واقعا مهم نیست،

می نویسم،،،

"می ستودیمش وقتی فیلدزم نداشت."

و اون زمان هنوز تلگرام کد نویسی هم نشده بود حتّی،

و اینستا یکی دو سال بود که اومده بود به بازار...