مورنینگ

خیلی تلخه که من از مورنینگ متنفرم.

البته کیه که متنفر نباشه،

ولی متاسفانه تنفر من به حدیه که روی جسمم هم اثر می ذاره،

تا قبل عمل که قلبم بازی در می اورد انگار داشت منفجر می شد اینقدر کفتری می زد،

الان خیلی جالب تر شده، دیگه نمی تونه تند بزنه، در عوض خون به مغزم نمی رسه و حس می کنم واسه نیم دقیقه ای قلبم می ایسته و اصلا ضربان ندارم.

یه امتحان داشتیم قبلا، باید جلو همه جواب می دادیم. نوبت من که شد، زبانم در آن بند اومد. اصلا حرف نزدم. 

دارم فکر می کنم اگه توی ماژور پیش رو هم مورنینگ بهم خورد مثل همون امتحان برم جلو. که چی. فدای سرم. اصلا حرف نمی زنم فوقش می گن این یارو لاله!

استرس من مثل استرس کشیدن یه آدم معمولی نیست. کاش می شد بقیه می فهمیدن چه قدر حالم خرابه. هیشکی نمی فهمه. همین مشکل قلبم رو هیشکی اولش باور نمی کرد. کاش هر کدوم از استادا داخل بدن من بودن و می فهمیدن با این جور واکنش ها من ده هیچ از باقی بدن ها عقبم.

پ.ن. اون امتحان رو نمره ی ماکس کلاس شدم! بیست. چون بعد هفت دقیقه سکوت یهو تونستم حرف بزنم. ولی قبلش... شوخی نمی کنم. تلاش می کردم ولی صدایی از حنجره ام بیرون نمی اومد. تا دو روز بعد امتحان هم انگشتام لمس شده بود!

پ.ن. دعا می کنم رکورد مورنینگ نشدنم حفظ بشه... ای خدا.