رفتن

شاید تا الان روی طناب بند بازی می کردم و هر چند وقت یک بار پام رو یک ور طناب می گذاشتم،

ولی امروز تو زندگی من روزی بود که انتخاب کردم به کدوم سوی طناب تعلق دارم و پاهام رو برداشتم و این بازی مسخره رو تمومش کردم.

تصمیم گرفتم مهاجرت کنم. دیر.. زود.. سخت.. تنها.. بی پناه.. خواهم رفت.

من به ایران تعلق ندارم..

ایران..... به من تعلق نداره.

عبور باید کرد،

و هم نورد افق های دور باید شد.

پ.ن. حالم خراب بود. بابام کنارم بود. میل شدیدی به تنهایی به گرفتن سرم بین دو زانوهام و اشک ریختن حس می کردم. مثل بچگی ها... زیر نیکمت... تو دبستان. اولین کسی که زنگش زدم استادم بود. صدام سنگین شده بود. خیلی سنگین. با نفس های نا منظم. بهش گفتم، استاد نشد که بشه. مثل بچه ای که ابنبات چوبی اش رو ازش گرفته باشند.  گفت کیلگ کیلگ... گوش بده بهم. گریه نکن. اصلا مهم نیست. فدای سرت. من می دونم تو به کجا می رسی.بعضی مسیر ها هر کاری هم کنی بسته است، تا تو بتونی راه اصلی ات رو پیدا کنی و از بی راهه نری. یه روزی بر می گردی عقب... به این روز فکر می کنی و خوشحال می شی از چیزی که الان بهش می گی بی عدالتی، ولی بلیط شانسته. دیگه بهش فکر نکن... مگه بده بیای پیش من؟ سه روز در هفته هم آفت می کنم بری اتاق عمل و اورژانس هرچی دوست داری کار کنی تا روزی که اماده بشی مسیرت رو انتخاب کنی.

با معرفت ترین استاده...  استاد نیست... رفیقه. و من واقعا هیچ وقت نفهمیدم چه لطفی در حق چه کسی کرده بودم، که دنیا این یه نفر رو بهم داد. هیچ وقت نفهمیدم و همیشه برام مثل یک راز بود.

و می دونید... وقتی کلاهم رو کشیده بودم رو کله ام و یواشکی اشک می ریختم و سنگین و یواش نفس می کشیدم که صداش جایی نره، از اون ور خط برام خاطره تعریف می کرد که حواسم رو پرت کنه. 

من ادم های زیادی رو تو زندگیم راه ندادم... ولی اینایی که موندن... "موندن" نه اینکه نگه شون داشتم چون عرضه ی چنین کاری رو ابدا ندارم. اینا کیفیتشون فول اچ دیه. 

کاش این قدر بی دست و پا نبودم و بلد بودم قدرت رو بدونم... ای که سخنت با کس و ناکس نتوان گفت.

این آدم قطعا شخصیت یکی از رمان های منه. قطعا. شک نکن.

پ.ن. احتمالا دوباره تا سه هفته مود بسیار پایینی خواهم داشت و بعدش بالاخره یه جوری کنار میام. فعلا زخم کاری برداشتم.