با جرثقیل از دل من سنگ می برند

نمی دونم از عوارض کروناست و من دل نازک شدم، یا نحوه ی رفتار همه ی اطرافیانم با هم میل کرده به سمت توتالی شتی رفتار کردن!

خیلی حس می کنم که نمی تونم.

استاده بهم گفت یه هفته خوردی خوابیدی پنج شنبه جمعه بیا بیمارستان. بقیه ی انترن هاش رو هم آف کرد. دقیقا با همین لحن زیبا!

هم گروهی ام که گفت وقتی یهویی نمی آیی هیچی نمی گی بایدم حذفت کنم از گروه.

مامانم هم الان یهو عصبانی شد گفت بعد از ظهر چرا خوابیدی تو داری از من سو استفاده می کنی چون دیدی تو خونه هستم. خب لرز کرده بودم دوباره. این در حالیه که فکر می کنم از همه ی اعضای خانواده بیشتر کمکش کرده باشم حداقل سه چهار بار آب پرتقال درست کردم و بار ها هم بهش گفتم چون الان همه با هم مریضیم بگذار من کمکت کنم به خودت فشار نیار. چه می دونم کار های ایزوفاگوس رو انجام دادم بردمش ازمایشگاه سیتی دارو خریدم... ولی بازم الآن این حرف ها رو شنیدم.

خداوکیلی نمی دونستم به غیر از نگاه کردن و قوت قلب دادن به خودم که ایراد از گیرنده های من نیست چه واکنشی به هر کدوم از سه مورد بالا داشته باشم چون باورم نمی شد مدل رفتار رو. فقط نگاه کردم و رد شدم رفتم.

یه چیزی که خیلی بدم می آد اینه که یکی فکر کنه من دارم عمدا خودم رو به موش مردگی می زنم و تمارض می کنم و فلان. واقعا تحملش رو ندارم. 

ببخشید که به قدر کافی سورئال بازی نمی کنم تا بفهمید حالم خوش نیست. 

حال هیچی و هیشکی رو ندارم. کاش می شد مرد. دیگه واقعا حوصله ی زندگی و نایس بودن رو ندارم. دلم می خواد سرم رو بگذارم فقط یه وری برم به درک.

پ.ن. راستی پی سی آر مجدد مثبت شد! ولی قرار شده قاچاقی برم بیمارستان که حذف نشم. نمی دونم واقعا بنازم به مدیریت...