درد چرا می کشد مرا؟

۱. اژدها آستانه ی تحمل دردش پایین بود...

۲. اژدها علی رغم آستانه ی تحمل بالایش، درد می کشید و امانش بریده بود.

نمی دانم کدام یک از حالات بالاست. تا به حال درد متاستاز استخوان را نکشیده ام، ولی فکر می کنم همین است. پناه بر ریش مرلین دیگر چه می تواند جز این باشد؟ از این افتضاح تر هم داریم؟ ناپروکسن را به تصادفی هامان می دادیم به آن هایی که استخوانشان خرد شده بود و بالاخره یک نفس راحتی می کشیدند، پس درد من چیست که به ناپروکسن هم جواب نمی دهد؟ برای خودم ناراحتم.حس می کنم دیگر قرار نیست هیچ وقت بهبود پیدا کنم و این درد آن قدری در استخوانم خواهد ماند که مرا خواهد کشت.

به قولی... این شعر که همیشه حرفی برای گفتن دارد:

من درد در رگانم،

چیزی نظیر آتش در استخوانم پیچید...

مامان و بابا هم کرونا گرفتند. خفیف. سر پایند. شاید هم مامان ادای خفیف بودن را در می اورد. نمی دانم. اره مادر که باشی حتی بیمار هم نمی توانی بشوی. مادر بودن، گویی خود عاشقانه ترین بیماری مهلک دنیاست. 

بابا هم ادای خوب ها را در می اورد. می داند عذاب وجدان دارم. اخر من پای این بلای لعنتی را به این خانه باز کردم. می گوید خوبم.

اگر بنا را بر شرح حال هر فرد بگذاریم، به نظر وضع این اژدهای پیر از همه قاراشمیش تر است. بهتر. این عذاب وجدانم را کمی می کاهد. ای کاش خانه ی قدیمم را داشتم. آن وقت،از روز اول همان جا می بودم و به کسی هم نمی گفتم و همان جا یا جان می کندم یا خوب می شدم. دیدن سرفه های ایزوفاگوس و حال خراب مامان و بابا، حالم را خراب تر از آنی که هست می کند.

بگذریم... اگر درد استخوان این طور امانم را نمی برید می گفتم در بهترین وضعیتی هستم که ارزویش را دارم. اتاقی کوچک، تاریک، گرم، نرم ، تیشرت محبوبم، با بیسکویت کرم دار شکلاتی، تنها، با پتوی کله غازی. مثل یک گربه در سبد حصیری با کلافه های کاموایش.. و ز غوغای جهان فارغ. ز ساعت فارغ. ز تاریخ فارغ. کاش می شد که از زندگی هم فارغ.

می دانی فکر اینجایش را کرده بودم که روز اول با استاد یکی به دو می کردم حالم خوب است و بگذارد سر کلاس و درمانگاه بمانم. اینجایش را دیده بودم، ته دلم می دانستم که به محض اینکه پایم را بیرون بگذارم دیگر دلم نمی خواهد بر گردم.برای اولین بار دارم فکر می کنم چرا فارغ التحصیل نیستم؟ دلم نمی خواهد برگردم. دیگر دلم نمی خواهد ببینمشان. هیچ کدامشان را.

امروز گروه مجازی را روشن کردم. دیدم یکی از همگروهی ها از گروه پرتم کرده است بیرون. از گروه سه نفره ی انترنی مان. به همین راحتی. دلم به قدر اسمان پاییزی رو به باران گرفت... نتوانستم هجی کنم، که چرا. هنوز هم نمی توانم. گاهی بدجور دنیا می زند زیر دلم.  هیچ. از زمانی که دو نفر دیگر فهمیدند کرونا گرفتم، حتی یک پیغام رد و بدل نشده. و حال از گروه سه نفره هم اخراجم کردند. جالب است. هیچ پیشینه ی خاصی هم نداریم. دو نفر از سال بالایی ها هستند که از هیچ مسیری نمی توانند با من موردی داشته باشند. نمی دانم. همیشه از بچگی یادم دادند نباید از کسی متوقع باشم. نمی دانم ایا به این می گویند توقع؟ واقعا نمی دانم. خیلی لطف  می کنید اگر هر عقیده ای دارید در این خصوص صادقانه برایم بنویسید که واقعا بلکه بفهمم باگ سیستم لعنتی من چیست. مادرم می گوید وقتی موبایلت را خاموش می کنی و مردم را به کفشت می گیری، دیگر چه انتظاری داری؟ البته که او فکر فک و فامیل است. که من هر لحظه در دسترس باشم و پاسخشان بدهم و ادب را ادا کنم. ولی خودمانیم از هیچ کدام از این دو نفر یک پیام یا تماس با من رد و بدل نشد. از همین دو نفری که اجبارا به لطف هم گروهی بودن خبر داشتند. و این تلخ است. گزنده است.  به ولله که من خودم اگر گرگ بیابان هم می بود احوالش را می گرفتم. می گفتم ای گرگ بنده خدا تو اصلا خرت به چند من؟ چه شد که یکهو نیامدی؟ خوبی؟ زنده ای؟ ولی دانشگاه ما اینجوری است. رفقای دانشگاه ما این شکلی اند. وقتی کرونا می گیری از گروه  هم اخراجت می کنند. زیباست.

برای همین است که من همیشه می توانم بالا بیاورم روی فضای  مجازی و حداکثر زورم را می زنم که از آن فاصله بگیرم. چون هیچ وقت اصولش را نفهمیدم. نفهمیدم چه شد که این طور شد و آن طور می شود. 

برای همین است که به هیچ کدام از دوستانم نگفتم.  همان طور که می بینید همین دو نفری هم که خبردار شدند به کفششان نبود.  می دانید آدمیزاد وقتی چیزی را ابراز نکند، انتظاری هم ایجاد نمی شود و این یکی از مظلومانه ترین و  بزدلانه ترین واکنش های آدمی است. خب خیالش راحت است... آدمیزاد به خودش می گوید خودم نگفتم! همه چیز را می اندازد گردن خودش. دیگر اینجور نمی شود که به خیال خودت به رفیق فابریک و ششت بگویی قلبم را عمل کرده بودم بلکه باری از روحت سبک شود و در عوض وسط دعوا در فرق سرت بکوبد که مثل اینکه عمل قلب خیلی بهت خوش گذشته!! کثافت.

ضمن اینکه حس می کنم جار زدن "سلام بچه ها من کرونا گرفتم" یا اپلود کردن عکس در اینستاگرام از مریض احوالی ها و سرم های توی دست و گودی های زیر چشم و کلا هر حرکتی که در زمینه ی ابراز ضعف و بدبختی باشد، یکی از خنده دار ترین، از موضع ضعف ترین، نیازمند توجه ترین و تباه ترین حرکاتی است که فقط یک تینیجر به واسطه ی کسخل بودنش حق پیاده سازی آن را دارد (ان هم برای اینکه این تباه بازی ها روی دلش نماند وقتی بزرگ شد) نه بیشتر. جوان ها که به کنار کلا! هرچند که دیدم حتی استاد هامان هم از این بند و بساط ها دارند. خب... متاسفانه فاز هیچ کدامشان را درک نمی کنم. همان طور که سیاه کردن پروفایل و این خنزل پنزل ها را بعد مرگ عزیزان درک نکردم. هیچ وقت. به نظر ادمیزاد اگر رفیق و دوست و آشنا و فامیل واقعی دارد، خودشان به راحتی می فهمند و نیازی به بوق و کرنا نیست. بوق و کرنا مال آن هایی است که از نظرم کاسه محبت را با بدبختی و گداوارانه دست می گیرند چون فضای مجازی رسما جفت پا شاشیده است به هر انچه روابط انسانی که بود. وگرنه که خدا شاهد است کرور کرور عکس کبودی دست و صورتی که استخوان شده است و مانده ام چه گلی باید برایش به سر بگیرم و دهانی که به واسطه ی دو هزار سرباز ایمنی پر از آفت شده است و عکس بستری در اورژانس  و برگ ازمایش و کیسه ی دوا و غیره و غیره، دارم که برای ملت بارگذاری نمایم و به واسطه ی آن مظلوم نمایی را در حجله بکشم و برایم اشک تمساح بریزند. اگر بنا به مظلوم نمایی باشد، من کرونای به اصطلاح دلتایی را گرفتم که در بیمارستان جولان می داد، و این حق تمام و کمال همه مظلوم نمایی ها و ناله ها را به بنده خواهد داد، چون همان طور که می دانید هر عفونت اکتسابی از بیمارستان بسیار جای اشک تمساح بیشتری دارد تا کسی که از داخل مترو یا پارتی و تولد  و به اصطلاح جامعه کرونا گرفته است. که اگر به واسطه ی شغل لعنتی و کشیک های چهار روز پشت هم روتیشن قبلی ام نبود، من هرگز کرونا نمی گرفتم.

 و خلاصه بگذریم این رفتار ها... بدجور روح و روان آدمی را زخمی می کند. کاش می شد دیگر هیچ وقت پیششان برنگردم. اسف بار است... این حجم غریبگی و اخت نشدن بعد هفت سال.... اسف بار است.

تا جایی که خاطر دارم هیچ وقت به این حقیقت اعتراف نکرده ام. ته دلم می دانم بخش عمده ای که باعث می شود از فضای مجازی به دور باشم، تلگرام و واتساپ نداشته باشم و اینستاگرام را چک نکنم، همین است که تحمل این رفتار ها را نداشته و ندارم. حس ایزولیشن وحشتناکی که برایم به دنبال دارد را بر نمی تابم. البته که طی سالیان زندگی به این حقیقت رسیده ام ادمی در انتها تنهاست. چه با شبکه ی مجازی و چه بی شبکه ی مجازی. با وجودش تنهاست، چه در جمع و چه در کنج اتاق.  تکنیکالی من با یک برون گرا که روزی ان هزار تا پیام می گیرد فرقی ندارم. ولی باز هم... مرا ببین چه بدبختی شده ام، تا مغز استخوانم تیر می کشد انگار که تریلی زیرم کرده باشد، و باز هم فکر رفتار های تخماتیک (کفشین؟!) از روی  شق (کفش) بر آمده ی ملتم. تاسف بهترین چیزی است امشب می توانم به حال خودم بخورم.

برای همین است که الان در بهترین جای ممکن هستم. و شیشه ی دیفن هیدرامینم را سر می کشم، و می روم به دنیای محبوب خودم. جایی که درد نیست. جایی که شخصیت هایش را خودم انتخاب می کنم. جایی که در آن اجبار ندارم روح و روانم را بندازم جلوی سگ هار پوزه چکشی..

کاش خوابم ببرد. از زمانی که کورتون گرفتم، خوابیدن سخت شده. کاش آن دوزی از دیفن هیدرامین که برای همیشه خوابم کند را بلد بودم. کاش فقط در کنار کلافه های کاموا، در سبد حصیری گرم و نرمم خوابم ببرد...

دلم به قول پرستار ها و بی هوشی ها، بدجور فنتا-پوفول می خواهد. فنتانیلم را بدهید، می روم.