شخمی

و گاهی اینقدر حال و احوالم شخمیه که حتی نمی رسم به کامنتای وبلاگ محبوبم جواب بدم... اینجا جای بسیار مورد علاقه ایه. ولی گاهی اینقدر سر تا پام پر ز گره است که فقط می ام چرت و پرت بارش می کنم و می رم بدون اینکه بتونم با دوستام حرف بزنم.

نمی رسم حتی به ژ اونقدری که دلم می خواد توجه کنم..

نمی رسم حتی درس بخوانم. 

باورتون می شه هفته ای که گذشت من حتی پنج دقیقه هم درس نخواندم.

به افسردگی محض گذشت این هفته ام. افسردگی محض. اصلا نمی تونم فکر کنم حتی. عملکرد صفر. صفر بزرگ. صفر کله گنده.

فردا عروسی یکی از دوستای سال بالاییم هست. اینقدر دیر گفت به من که اصلا حتی نشه کشیک جا به جا کرد. فک کنم اولین دوستیه که تو دانشگاه من رو عروسی ش دعوت کرده. شروع شد دیگه. ازینجا به بعد مثل مهره های دومینو می شه...

که اینم من نمی تونم برم.  ناراحتش هم نیستم ها کلا حال عروسی ندارم. ولی به اینم فکر می کنم که من کلا دوستای زیادی هم ندارم که عروسی دعوتم کنند. 

اعصابم از این خورده که فرصت تحصیلم و مهم ترین واحد ماژورم تو کارورزی داره تباه و سیاه می شه و کاری نمی کنم این روز ها به جز جویدن ناخن و ناله و فغان. کسی هم براش مهم نیست... تمامش داره از بیخ خراب می شه. و این منو شکسته. بدم شکسته.

این قلبه که شوخی شوخی جدی شد واقعا اضافی بود. تمام پیش بینی ها و برنامه ریزی هام ریدمان شده توش. زندگی م داره می گذره و هیچ کاری نمی تونم بکنم. اخرین فرصتم توی کل عمرم برای بودن با یه سری از استادا داره می گذره و من باید به جاش فکر مرخصی رد کردن باشم! یا باید بگردم ببینم اگه تاسوعا عاشورا رو که تقریبا تنها وقتی هست  که خونه ی ما داخلش ادم پر می زنه، به جای بقیه چهل و هشت ساعته لانگ شیفت وایسم یر به یر می شه که بقیه جام وایسن تا بدون اینکه کسی بفهمه بی سر و صدا بستری بشم؟ این بستری شدن تو بیمارستان که دیوونه ام کرده اصلا طاقتش رو ندارم این بار اون سمت تخت باشم.  اصلا دیگه نمی دونم چه غلطی کنم. هر کار می کنم از نظر روانی نمی تونم باهاش کنار بیام که منم یه مشکلی دارم و الان باید یه کاریش کنم. داره به مرحله ی سایکوز می رسه این تفکرم. 

گاهی وسط خواب یا وسط روز، یهو بغضم می گیره. یا می ریم بالای سر مریض و با خودم فکر می کنم یعنی به زودی منم باید رو همین تختا باشم. یا می رم اخذ رضایت از مریض بعد به این فکر می کنم که چند روز بعد اخذ رضایت در حد مرگ رو خودم هم باید امضا کنم! یا می رم مریض مشابه خودم پیدا می کنم و می بینم سه بار عمل شده ولی خوب نشده. یا حساب می کنم یک درصد واقعا عدد بزرگیه. یعنی از هر صد نفر یکی و واقعا قابل توجهه. یا وقتی یکی از رزیدنتا منو مریض خودش خطاب می کنه، تا دو ساعت مثل چوب خشک سعی می کنم اون سفتی داخل گلوم رو قورتش بدم ولی نمی شه و تهش دلم می خواد اینقدر بزنمش تا بفهمه من مریض نیستم.

شاید بهش نیاد، ولی من واقعا واقعا واقعا خیلی می ترسم از هر پروسیجر درمانی که روی خودم بخواد انجام بشه و نمی دونم چرا با توجه به واکنش وحشتناکی که در مقابل یک واکسن داشتم هنوز کسی نفهمیده حالم تو این یکی مورد دیگه واقعا هر کار کنم اصلا خوش نیست.

یعنی این الان اندوسکوپی یا کولونوسکوپی هم بود حتی، باز من همین قدر واکنش داشتم خیلی نوعش مطرح نیست.

و حالم بیشتر از همه از این به هم می خوره که هر کی رد می شه با ابروی بالا رفته نگام می کنه که تو خودت دکتری و بیست و پنج سالته زشته این واکنش ها! ینی واقعا به تخمم که من خودم دکترم پس باید رستم دستان باشم. حق چی رو از من سلب می کنید بی انصافا. 

بابام می گه تو با این سطح فکر کوچیکت منو پیر کردی چرا بزرگ نمی شی. واقعا نمی فهمم. واقعا نمی فهمم.

اه لعنت بهش گریه ام گرفت از بدبختی خودم. چرا هیچ وقت به جای خوبش نمی رسیم؟ 

چرا زندگی همه اش فاصله ی بین آن و آف بدبختی هاست؟ چرا اون روزه که قراره بالاخره کتونی هام رو با خیال راحت بشورم و عصر کتابی باز کنم درس بخونم تو تقویم نیست.

یعنی الان فقط منتظرم یکی بیاد برام کامنت بذاره واقعا به خاطر یه ابلیشن داری این کولی بازی ها رو در می اری تا پیت نفت رو خالی کنم رو خودم و کبریت بکشم.