وقتی شدیدا به کفششون نیست

گاهی که مراجع ها در روند دارویی و درمانی و پیگیری شون به حرفم گوش نمی کنند و شل و ول و بی خیال هستند (علی رغم همه ی تاکیدی که من بهشون می کنم) با خودم آرزو می کنم ای کاش این سهل انگاری ها باعث تشدید بیماری شون و عوارض خاص خودش بشه تا به سزای بی خیالی شون برسند.

درست مثل زمانی که رعایت نکردن فاصله گذاری اجتماعی و نکات بهداشتی کرونا رو می بینم و ارزو می کنم درجا به درک نازل بشن همه شون.

انصافا جر آدمو در می آرند لامصبا. آدم این قدر بی خیال؟ عح. بمیرید خب راحت تره.

در خدمات بهداشت دو تا تئوری داریم که هر کدوم طرف دار های خودشو داره،

یکیش می گه خدمت رسانی متناسب باشه با ارزیدن سر بیمار به تن بیمار،

دومی می گه خدمت رسانی باید برای هر خری که رد شد کاملا عادلانه (و نه لزوما برابر) باشه.(equality vs equity)

فکر کنم قبلا هم تاکید کردم، خیلی راحت می تونید بفهمید خط فکری من جزو کدوم مکتب هست! و البته سیستم کشور ما مطابق تئوری دوم هست خوشبختانه یا متاسفانه.

طرف خانمش امکان داره سکته کنه، بهش می گم باید هرچه سریع تر بررسی کنی ایشونو. بعد از اینکه ده جور براش هماهنگی کردیم با استادا تا خبر مرگش بتونه بیاد، می گه من فردا چهلم فلان فامیل کوفتی ام هست زشته نریم!

خب ایشالا که مستقیما از همون  چهلم عزرائیل بیاد نفر بعدی خودتون  رو شکار کنه فینال دیستینیشن وار  وقتی اینقدر بیخیالید که هم تو کرونا پا میشید مجلس چهلم می گیرید هم اپسیلون وضعیت درمانی تون حتی به کفش خودتون نیست.

ما واسه این جور آدما هر روز خودمون رو می ندازیم تو شیکم اژدها بدون اینکه حتی هنوز ایمنی داشته باشیم. دقیقا واسه همچین احمقای بی لیاقتی که سرشون به تنشون نمی ارزه و جالب اینجاست که سیستم درمانی کشور هم مجابمون می کنه به اینا خدمت ارائه بدیم.

الان واقعا فقط دوست دارم این مریض بمیره و دیگه ریختش جلو چشمم نباشه.

کلا به نظرم بیمارای کرونایی از یه جا به بعد قابل ترحم نیستند. فقط حماقتشون نفرت انگیزه.

من اگه یه روز برم تو سیستم خصوصی، قشنگ تا جایی که اتوریته داشته باشم به هرکی که حس کنم لیاقتش رو داره خدمت ارائه می دهم. واقعا اعصابم تاب نمی آره!