امروز من در قالب فانتزی محبوبم

“But from that moment on, Hermione Granger became their friend. Because there are somethings you can't go through in life and become friends, and knocking out a twelve-foot mountain troll is one of them."

حسی که از خواندن این جمله می گیرید، خودشه. امروز منه و اینقدری مخم پره که بیشتر از این نمی توانم توصیفش کنم.

گاهی خوشحال می شم از اینکه دنیای واقعی بهم ثابت می کنه چیزایی که تو وبلاگ می نویسم فقط یک دریچه ست به دنیا و من فقط یکی از دریچه ها رو می بینم که لزوما با واقعیت زندگانی ام تطابقی نداره.

خوشحالم، شرمنده ام، خجالت زده ام، حس غریب دارم.

کلا قسمت نیست ما شب های امتحان مخ خالی داشته باشیم، بشینیم سر درس و مشقمون. اگه دیشب نوشتم ابس، امشب باید بگم خرگردن! اه ممتد.

* برخی کودکان (اصلا نمی گویم چه کسی) به کرگدن می گویند خرگردن.

پ.ن. این پست یک نازنین بیااااااا منو بخور کم داره.

پ.ن. ولی ناموسا من اتفاق های روزمره ام رو جذب می کنم. در مورد پیشامد های دیروز دو هفته بود فکر می کردم تا خیلی شانسی اتفاق افتاد (در این حد که وقتی شاهد اتفاق افتادنش بودم، با خودم می گفتم بدبخت متوهم اینقدر با خودت تکرار کردی که دیگه همه جا توهم می زنی!) و در مورد پیش امدی که امروز داشتم سه چهار روزه شدیدا درگیری ذهنی دارم. و هر دوتاشون  "فاکینگ" اتفاق افتادند. به بهترین  و خفن ترین نحو ممکن. سجده! انگار قابلیتش رو دارم، داستان هایی که می سازم، خیالبافی ها، ارمان هام، به سرعت به واقعیت تبدیل بشن. اینو یاد بگیرم رو نمره ها هم پیاده کنم دیگه زیاده حرفی نیست. 

سجده به شما  ای ششم   و هفتم مرداد سال کرونا. دو روزی که وقتی دوباره برگردم به فاز های فلسفانه ی قدیمم، یادم می افته چه قدر غیرمنتطره و شیرین و تلخ و هیجان انگیز بودند. دو روزی  وقتی فلاش بک می زنم به قبل، یادم می افته  اکثرا در باقی موارد موجود مفلوکی هستم که صرفا داره ادای دلقکا رو در می اره که بگه من خوشحالم پرانرژیم!

اینه. شادی واقعی... رهایی واقعی... بدون غم بودن واقعی این شکلیه. که اصلا فرصت نکنی به چیزی غیر از لحظه ی حال فکر کنی.زندگی واقعی اینه نه حال بقیه ی روزهام..