آبگوشت هایی که ارزشش را دارند

من آبگوشت کنار مادر و ایزوفاگوس و پدر را از دست دادم. فرصتی که کم پیش می آید. یک بار در قرن که دور هم جمع باشیم و کلاس نداشته باشیم و کار نداشته باشند.

ولی حس می کنم ارزشش را داشت. هر بار که چیزی را جایگزین چیز دیگری می کنم، این طور با خودم چرتکه می اندازم. 

و هاع. امروز یک متن طنز عاشقانه برای رفیقم خواندم. تهش گفت، اگر بگویم مو بر تنم سیخ شده باور می کنی؟ طنز نوشته بودی ولی دلم گرفت.

یاد محبوب از دست رفته اش افتاده بود.

دمغ بود ها ولی من خوش حال شدم. بی رحمی است؟ از بازی کردن با روح و روان ادمیزاد ها خوشم می آید.

احساس می کنم کار سختی است که از هر کسی بر نمی آید. 

و حس قدرت می دهد. عجیب. 

قلم بزنی، بخندند، بگریند، عصبانی بشوند، مشت و لقد پرت کنند، به هوا بروند، مو به تنشان سیخ شود...

خودم هم خود را مدیون نویسنده هایی می دانم که مو را بر تنم سیخ کرده اند.

روز های خوبی هم هست، نوبت تو نیست که قاب آویز سالازار را گردنت کنی...

و آسمان پر از آفتابگردان و گل یاس و پشم های گوسفند است.

روزهایی که از دست دادن آبگوشت ارزشش را دارد.