هرس

امروز توی دو تا از اتوبان هایی که مسیرم بود، مامور های شهرداری رفته بودند بالای درخت ها و داشتند قیچی می کردند می ریختند پایین.

حتی یک جاهایی لاین سرعت رو بسته بودند که درخت های وسط بلوار رو قیچی کنند.

می دونم که این کار واسه خوبی خودشونه و داره بهشون لطف می شه و اگر نچینیمشون زیر برف له می شن. ولی دلم گرفت. نا خوداگاه با خودم می گفتم: "گیرم که می کشید، با رویش نا گزیر جوانه چه می کنید.......؟"

فرض کن اون همه تاج طلایی و آتشین رو قیچی می کردند می ریختند پایین تو کیسه زباله. حس کردم درخت ها ناراحتند. بیزارند که کی براشون تصمیم بگیره. شاید یک درخت بود که از عمد اون قدری محکم ریشه زده بود و شاخه هاش رو جوری رشد داده بود، که هیچ برفی نتونه خمش کنه. به چه حقی باید بیان برگ های دلبرش رو بچینند؟  شاید هم دردشان بیاد. فرض کن یک عمر منتظر برگ های طلایی باشی، بعد بیاند بچینند بگند نه تو نمی فهمی ما خوبتو می خواهیم ما می دونیم چی برات خوبه.  ن م دانم.