تارتاروس

فعلا که من حس می کنم تو این رشته خیلی هم گه خاصی می شم، :)))))

و هر کی از جلوم رد می شه رو این شکلی دسته بندی می کنم:

۱) تو رو نجاتت می دم چون ارزشش رو داری!

۲) تو یکی رو! دقیقا دست و پا زدن و جون دادنت رو نگاه می کنم و لذت می برم از اینکه قرار زیر دستام بمیری‌. زندگی رو از تو دریغ می کنم چون روح پست، بی ارزش و حقیری داری و لیاقتت نیست بیشتر از این زنده بمونی! (با لحنی که هری گویی که مالفوی یک تکه لجن نفرت انگیز باشه بهش می گفت هی ایز وایلد اند کروعال اند یو عار پثتیک!)

جدای از افکار سادیستیکی که از واژه واژه ش شره می کنه و این حقیقت که روح حقیر و کوچک بنده از کوچک ترین فرصت برای انتقام فرو گذار نمی کنه، نکته ی ریزش اینه که درصد کمی از آدمای این رشته به طور واقعا واقعی با جان آدمیزاد در ارتباط اند. که مثلا اگر افتخار ندند طرف دخلش می آد.

من اون قدر بلند پرواز و خلم که تا اونجاشو رفتم.

مهم نیست. این دزاژ از عقده ای بودن حال خودم را خوب می کنه. سرحال می آره منو. 

واقعا یک سری ها یک سری رفتار ها یک سری خودخواهی ها که به چشمم می آید با خودم اینجوری ام که:"ای بابا! این که هنوز زنده ست."

"چرا این لامصب هنوز زنده است؟!!!"

"به چه حقی... هنوز...! داره نفس می کشه؟"

زشته. ولی دروغ نمی گم. من حرصشو دارم. خیلی بیشتر از اینکه حرص نجات دادن رو داشته باشم، حرص رها کردن رو دارم. حس کشتن رو ندارم. داشتم قبلا. شکر ایزد منان الآن فعلا این یک مورد را ندارم. ولی حرص اینکه نیاز به کمک داشته باشند و ازشون دریغ کنی... هاه. اینو خیلی دارم. دوست دارم از دست مضیقه باشم. دوست دارم خیلی از دست مضیقه باشم. که اتفاقا از دستم بر بیاد ولی انجام ندهم.

دوست دارم  به چشم هاشان زل بزنم و ببینم چه حسی داره وقتی در موضع ضعف هستند یک بیخیال تمام عیار به چشم هاشان نگاه کنه.

واسه اونایی که خودخواه اند و به غیر از نوک دماغشون هیچ جا را نمی بینند..  که فقط بودن خودشان مهمه. که فقط زندگی خودشان رو می بینند.

تازه همیشه از نوع شکنجه دادن جین توی توآلایت خوشم می اومد. آخ جیگرم حال می اومد.

ما اینیم دیگه. چاکرخواه شما. 

تارتاروس.