و قدردانم برای

تست MBTI 

که هر جا کم آوردم و تنها بودم احساس ویرد بودن کردم...

که هر جا احساس آشغال به تمام معنا بودن کردم....

که هر جا حس کردم یه تیکه کاغذ مچاله شده ام که هر کی رد می شه لقد می زنه...

که هر جا احساس عدم تعلق کردم...

که هر جا اون قدر غریب کش شدم که فقط خودم می تونستم خودمو بغل کنم ...

 کمکم کرد جا نزنم و ادامه بدم، با همه ی خالی بودن ته دلم.

کمکم کرد سینه م را سپر کنم جلو و بگم:

"همه ش به خاطر اینه که من یه INTJ ام و آی ان تی جی ها کم یاب تریمند. کم یاب تر از اون که بتونند توسط بقیه ی پونزده تا شخصیت ام بی تی آی درک بشند. مثل یه لجندری کارت داخل یه دک کلش رویال."

و بعد از اون،

ته دلم گرم شد

و همیشه فقط ادامه دادم

و به این فکر کردم که تنها نیستم.

به این فکر کردم ....

که حتما یه نقطه هایی از دنیا وجود داره،

که اونجا ها زندگی منم پر معناست. که منم داخل جامعه معنا دارم.

چون کل دنیا می تونند برن به درک!

من یه آی ان تی جی ام،

و قرار نیست هیشکی هیچ چی بفهمه. 

معلومه... عمرا کارتای کامن چیزی از لجندری بفهمن.

بخوان هم نمی تونند. دم و دستگاشو ندارن.

امروز از صحبت های یکی از اساتید، و بعد تعمق شدید... یه نکته ی مهیبی رو فهمیدم.

که من اگه تو ایران به دنیا نمی اومدم، 

خیلی چیزا فرق می کرد.

نه صرفا از نظر بعد فیزیک ماجرا و اینکه ایران به کل کشور آشغالیه.

می دونی کیلگ روان من از جمله روان هایی بود که قربانی ایران شد. قربانی دین. فرهنگ. مذهب. 

و جمع نمی شه چون اصلش کودکی بود که اینجا شکل گرفت و تموم شد.

دلم برای خودم سوخت.

اینقدر سوخت که سر کلاس بغضم گرفت.

استادمون داشت توضیح می داد که اولین بار که دقت کرده باورش نمی شده که فقط تو ایران چنین چیزی در ناخودآگاه آدما باشه و بعد که مقایسه کرده فهمیده بله... به خاطره ایرانی بودنشونه.

سخته.

سخته بیماری ت رو بندازند جلو چشمت و بهت بگن تو اگه تو این کشور به دنیا نمی اومدی این مشکل رو عمرا پیدا نمی کردی.

حس کردم...

زندگی م..

خیلی وقته که

تمام شده.

من می تونستم یه آدم باشم... 

یه آدم خیلی سالم... سوپر سالم...

و شاد...

تو هر جایی غیر از ایران.

می دونی چیه؟ خدا رو واقعا نمی بخشم.

واقعا. اگه وجود داره.. سر این یه مورد نمی بخشمش.