987654321

من به یک گردان آدم خبر دادم.

نکته اش این هست که هیشکی نزد تو پرم،

و  استقبال کردند و خوششان آمد.

ولی خب چون هر دو ثانیه یک بار به خانواده یادآوری کردم، مادرم پرسید اصلا چرا اینقدر برات مهمه؟ مگر نه اینکه همه ی لحظه ها یکتا اند؟

و حق هم داشت.

همه ی لحظه ها یکتا هستند ولی این مثل یک جور یادآوره.

که با دستت شترق می زنی تو گوش ارباب زمان و می گی: ها ها دیدی مچت رو گرفتم؟ im the time lord!

آدم فقط برای یک ثانیه حس می کنه زمان تو مشتش هست و به واسطه ی همین نامیراست. چون می دونه دقیقا  کجا ایستاده. تو رند ترین و خفن ترین عدد دنیا که نقده. هنوز گذشته نشده!

خوشحالم که قشر جوون هنوز حال و حوصله ی این کار ها رو دارند.

خانواده ی من خوابیدن را ترجیح می دند.

من می خواهم برای لحظه ی ۹۸۷۶۵۴۳۲۱ خودم ساعت بگذارم، پنج و چهل دقیقه از خواب بیدار بشم. پدر و مادر و ایزوفاگوس رو تو خواب نگاه کنم و ژ را بغل بزنم و  و لحظه ی ۹۸۷۶۵۴۳۲۱ را در آغوش بکشم و برای یک لحظه هم که شده به هیچ چیز فکر نکنم.

فکر نکنم شما برنامه ی خاصی داشته باشید. خوابید مثل بقیه؟

ژ! هوی! تو لحظه ی نه هش هف شیش پنش چار سه دو یک منی!