به طریقی هر کس

اگر ازمن بپرسند علم وبلاگم رو برای چی هنوز بالا نگه داشتم با این وضع،

می گم فقط واسه روزی مثل امروز.

یه غربته و یه پناه آوردن به وبلاگش دیگه.. اهل دلاش می دونن چی می گُم. نیست؟

همین که تو تاریک ترین نقطه، یه چیزی رو داری بهش دست بندازی، همین که مثل یه سوراخ موشه که زخم خورده بخزی توش و کسی کارت نداشته باشه تا ذره ذره خون زخمت بند بیاد، همین که مثل متکاست واسه جیغ کشیدن موقع درد، مثل نرمه ی دسته واسه گاز گرفتن موقع آمپول، مثل گرمای زیر پتوعه وسط یه بوران خانمان سوز، اینا خودش خیلیه.

والا دو ساعته دارم ریفرش می زنم اینجا باز بشه.

آره خب ما غربتی ها این شکلی ایم.

می خواستم این شعر رو بنویسم:

هرکس به طریقی دل ما می شکند

دیوانه جدا، دوست جدا می شکند

دیوانه اگر می شکند حرفی نیست

من در عجبم دوست چرا می شکند...

و همین. 

دلم شیکسّه،

بدم شیکسّه.

می دونی کیلگ خب من از اولش هم یک مشکل هایی داشتم خودم هم اینو می فهمیدم،

خب خیلی زور می زنم همه چیز درست بشه بیاد رو روال شاد باشم،

به جرئت می گم هیچ کس به اندازه ی من نمک و مسخره و هر هر خنده نبوده این اواخر.

زور می زنم به خودم القا کنم چیزی نیست از پسش بر می آم و تو زندگی برم جلو،

ولی روزهایی مثل امروز،

مخم دیگه نمی کشه چون به نتیجه می رسه از پسش بر نمی آم.

شت. من. واقعا. از. پسش. بر. نمی آم.

رقت انگیز، 

و 

قابل ترحمه وضعیتم.

حس آرتوری رو دارم که موردرد زل زد تو چشم هاش چاقو فرو کرد تو شیکمش.

یا مصطفی ای که سلطان سلیمان دستور قتلش رو داد.

اگر شما حسی که من الآن دارم رو زیر زبونتون تجربه می کردید،

واسه یه دقیقه هم که شده با اطرافیانتون مهربون تر برخورد می کردید.

من خراشیده شدم. بدجور. همیشه. توسط عزیز ترین ها. و خواستنی ترین ها. این رو هیچ وقت نتونستم تغییر بدهم. 

مشکل سطح انتظاراتم نبود. 

فقط دنیا اون اتوپیای تمام عیاری که من فکر می کنم نیست.

دنیا خالص نیست. 

تا آخرش فقط خودتی و خودت و خنجری که زیر لباسته.

تنهایی. بفهم. 

وقتش که رسید، با خنجرت گردن همه رو باید پاره کنی و دهنت رو بذاری رو شاهرگشون و مک بزنی. 

زندگی اینه و قانونش هم همینه. 

اینجا

"اگر کسی را دیدید که از کوچکترین چیزها لذت میبرد محو طبیعت میشود، کمتر سخت میگیرد میبخشد، میخندد، میخنداند و با خودش در یک صلح درونیست او نه بی مشکل است نه شیرین عقل او طوفان های هولناکی را در زندگی پشت سر گذاشته و قدر آنچه امروز دارد را میداند او یاد گرفته است که لحظه به لحظه ی زندگی را در آغوش بگیرد."

شما نبودید از نزدیک ببینید این مدت رو، ولی من واقعا پاراگراف بالا شدم

و بازم درست نشد.

حداقلش اینه که لحظه ی الآن جوون ترین حالت بقیه ی عمرمه. به کفشم؟

مک بزن لعنتی. مک بزن. چیزی نیست. خونه!