جوان ز حادثه ای پیر می شود گاهی

نشسته بودیم بغل هم. خیلی یهویی خیره شد بهم و گفت یه چیز بگم ناراحت نمی شی کیلگ؟ خندیدم، گفتم بگو. دستشو برد لای موهام. چیلیک. از اولین موی سفیدم عکس گرفت..

بچه ها من زود پیر شدم. 

با وجودی که فازم هم همیشه ادا پیر ها رو در آوردن بود، بازم زود پیر شدم.

آخه لعنتی من فقط ۲۲ سالم بود. فقط ۲۲!!

یه سری چیزا رو فکر نمی کردم هیچ وقت مال من باشه. اتفاقا به همه ش هم گرفتار شدم. 

اولین موی سفیدم رو دیدم، بدون اینکه یک سری از اولین هام رو تجربه کرده باشم.

تا همین لحظه هیچ وقت واقعا جدی به سفید شدن موهام فکر نکرده بودم. هیچ وقت. هیچ وقت خودم رو پیر تصور نکرده بودم.

گفتم نه بابا لامصب این تلالو نوره. نور زده تو مو هام..

نور زده تو موهام.

نور زده تو موهام...

و غش غش خندیدم. 

هر کی ندونه، منو و تو که می دونیم چی موهاتو سفید کرد لعنتی. کیلگ.

	ز سری، موی سپیدی روئید		خنده‌ها کرد بر او موی سیاه
	که چرا در صف ما بنشستی		تو ز یک راهی و ما از یک راه
	گفت من با تو عبث ننشستم		بنشاندند مرا خواه نخواه
	گه روئیدن من بود امروز		گل تقدیر نروید بیگاه
	رهرو راه قضا و قدرم		راهم این بود، نبودم گمراه
	قاصد پیریم، از دیدن من		این یکی گفت دریغ، آن یک آه
	خرمن هستی خود کرد درو		هر که بر خوشه‌ی من کرد نگاه
	سپهی بود جوانی که شکست		پیری امروز برانگیخت سپاه
	رست چون موی سیه، موی سپید		چه خبر داشت که دارند اکراه
	رنگ بالای سیه بسیار است		نیستی از خم تقدیر آگاه
	گه سیه رنگ کند، گاه سفید		رنگرز اوست، مرا چیست گناه
	چو تو، یکروز سیه بودم وخوش		سیهی گشت سپیدی ناگاه
	تو هم ایدوست چو من خواهی شد		باش یکروز بر این قصه گواه
	هر چه دانی، بمن امروز بخند		تا که چون من کندت هفته و ماه
	از سپید و سیه و زشت و نکو		هر چه هستیم، تباهیم تباه
	قصه خویش دراز از چه کنیم		وقت بیگه شد و فرصت کوتاه