چه عزیزی که نکردی با من!

چند تا تون این شعر خارکش پیر رو  شنیدید؟

ما در کتاب دوم راهنمایی داشتیم.

حالا ایزوفاگوس شده هم سن اون دوران من حتی یک سال بزرگ تر، و هنوز که هنوزه، تسلط من به طرز فک اندازنده ای بیشتره. هاه.

شعر رو هیچ یادم نرفته و فقط بعضی بیت ها رو نیاز دارم کلمه ی اول رو بهم بگن. بسیار خوشحالم که یادم نرفته.

خودش هنگ کرده اعصابش خورد شده، بهم می گه قبول نیست، شما تو مدرسه تون مجبور بودید حفظ کنید معلم هاتون خوب بوده، گفتم نه بابا من خودم حفظ می شدم شعر ها رو، معلم ادبیاتمون هم تو لیوان چایی ش غرق بود و تمام اون سال سرما خورده بود.

باید می رفتم ادبیات. حتی به نظرم باید یه جوری الآن ورود کنم به حیطه ی ادبیات.

واقعا شعر کلاسیک که می خونم خل خوبی می شم.

این شعر خارکش پیر... عشق من بود. دیوونه ی جوابای تو دهن زننده ی اون خارکشه بودم. دیوونه ی جوانی اون نوجوان به جوانی مغرور بودم حتی.

حالا ما داریم به این احساسات شاعرانه مون فکر می کنیم، این وسط رسیدن به اونجاش و چنین مکالمه ای:

 - بخون ایزوفاگوس: چه عزیزی! که نکردی با من!

- بله مادر. چه عزیزی! که نکردی با من!

هی هرچی بهشون می گم بچه ها یکم مودب باشید،

بیت رو درست بخونید. زشته، عیبه. نمی فهمند.

باز بر می گردن بلنننند بلنننند تو خونه می گن "چه عزیزی! که نکردی با من!" :))))))

و خودشون هم که درک ادبیاتی در حد منفی، فقط منم که می فهمم دارند واقعا چی می گن. 

آره خب، خیلی خیلی عزیزی که نکردی با من.. راست می گن اینا.

از اولشم باید این طور می خوندیم. معلم ادبیاتمون چرت می گفت. بی خود خودشو پاره کرد سر کلاس اون روزی که اینو درس داد. مدل درستش همین بوده احتمالا.

می دونم دیگه کاملا خل شدم تو این شلوغی، ولی شدیدا تصمیم گرفتم جامی بخونم. جامی. خوبه. خیلی خوبه. :))))

.:. زنده در بحر شهود آسودند،

غرقه بودند در آن تا بودند. .:.