Free hugs

همه تون بیایید بغلم که از خوشحالی موندم چی کنم.

امتحانی که قرار بود بیفتم رو نیفتادم!

با چند نیفتادم؟

با ۱۰ نیفتادم!!!

هولی شتتتتتتت خدایا بیا منو بخور دارم سکته می کنم از هیجان،

با ده نیفتادم.

تا حالا از دیدن یه نمره این قدر خوشحال نشده بودم. فرض کن با یه سوال پایین تر اوضاع چقد فرق می کرد. 

البته شواهد حاکی از اینه من خودم افتاده بودم، استاد بهم ارفاق کرده، ولی کی به کیه... مهم اینه که پاس شدم، رو آخرین نمره ای که می شد پاس بشم، پاس شدم.

این خودش از ده تا بیست گرفتن سخت تره ازنظر احتمالاتی. که دقیقا رو کف قبولی، قبول شی... خیلی باید شانس داشته باشی که احتمالات اینجور رخ بده. 

این ترم خیلی از افتخارات رو آنلاک کردم کلا. مثل یه بازیه که میفتی دنبال اچیومنت هاش تا هانتشون کنی. به عبارتی تو این ترم من اچیومنت هام در سطح دانشگاهی به طرز خطرناک و جالبی داره آنلاک می شه. یاد اچیومنت های فروت نینجا می افتم. یه تیکه ش بود می گفت باید دقیقا ۳۲۱ امتیاز از بخش آرکید بگیری. در این حد سخت...

و من این ترم تو کارنامه م،

صفر گرفتم.

ده گرفتم.

بیست گرفتم.

و این همه عدد برام خیلی جالبن. هیجان دارن در حد مرگ.  خصوصا این دهه نوبرشه، واقعا عشق منه. 

تا حالا ده نگرفته بودم. یه بار بود ترم دو، که نمره برگه م ده شد و بعد رفتم تبدیلش کردم به هفده با شرط و شروطی و هفدهه رفت تو کارنامه م. ولی این دهه. خودشه. خالص خالص می ره تو کارنامه م.

نمی دونی من حتی پیش پیش رفته بودم روز امتحانشو چک کرده بودم واسه ترم بعد، یعنی در حد مرگ مطمئن بودم می افتم.

فقط حال گیریش این بود که با یکی از دوستام شرط بسته بودیم که با هم بیفتیم. یعنی بهش گفتم اوستا من وقتی می گم می افتم مطمئنم راه نداره. ولی الآن ده گرفتم نیفتادم. در عوض اون شد نُه و افتاد! حالا هنوز بهم نگفته خودش ولی بیچاره م می کنه... مگه باور می کنه من با ده نیفتادم فکر می کنه حرف مفت زدم. چون از اولشم که داشتیم تبادل ایده می کردیم برگشت بهم گفت همه تون پاسید فقط منم که می افتم. و همون لحظه بهش قول شرف داده بودم که منم می افتم و کنارش خواهم بود تو ترم بعد و غمش نباشه. الآن شدید بدقول شدم. 

به هر حال کم کم ش تا دو روز انرژی لازمم رو دارم و شنگول خواهم بود،

و هیچی ... هیچی فعلنیاش نمی تونه منو ازین حالت های بودنم بکشه پایین!

حتی اینکه بفهمم قیمت بستنی موزی میهن دو برابر شده: قدر دابل چاکلت.

پ.ن. این همون درسی بود که واس خاطر جام جهانی شرحه شرحه ش کردم. قربانی ش کردم. و حالا که نیفتادم به خود لعنتی م افتخار می کنم چون تونستم به زور هم که شده هم به خدا برسم هم خرما بخورم. الآنم نشستم رو کاناپه کنار پدر بزرگ و مادربزرگم بستنی موزی م رو می لیسم. یامی. البته نمی تونم بهشون بگم چقد خوشحالم. چون بابابزرگم هنوز  تو این سن وقتی منو می بینه بهم می گه :"امیدم، ایشالا از درس ها بیست بگیری." و همچنان می آره پول دستم  می ده می گه :"بیا این جایزه ته به خاطر بیست هایی که می گیری."  اتفاقا الآنم داره نگاه می کنه تایپ کردنم رو و یه درصد فرض کن چه حالی می شه اگه بفهمه از خوشحالی ده گرفتنم دارم اینجوری ذوب می شم.

ای خداااااااا.

من هنوزم شانس اینو دارم که به نسل آینده بگم تو دانشگا هیچ درسی رو نیفتادم و بزنم تو سرشون. فکر می کردم این اپشنو از دست دادم...

گااااااد

/⊙-⊙/