Everything but Nothing

#خب عنوان با آدم حرف می زنه دیگه#

Everything but Nothing

#خب عنوان با آدم حرف می زنه دیگه#

درباره من

کیلگارا هستم... نویسنده ی ناخواسته ی این وبلاگ ناخواسته... _گاهی اوقات حس می کنم زندگی هم منو تو مسیر های ناخواسته ی زیادی گذاشته... طوری که نمی دونم به کدوم راه برم!_ راستی، وبلاگ منه، حرف های منه، و دیدگاه های من. از شیر مرغ می نویسم تا جون آدمیزاد. به هر حال یه وب ناخواسته موضوع خاصّی نخواهد داشت. Kilgharrah. I would not have summoned you If there was any other choice... mnemailnadaram@protonmail.com ادامه...

نظرسنجی

جهت تست برنامه نظر سنجی؛ فعلا یه سوال دم دستی ولی عمیق: چیزی که شما در عمق وجودتون هستید، برای جامعه تو ذوق زننده س. چی می کنید؟

هر جور عشقم می کشه تو جامعه رفتار می کنم بدون ترس از قضاوت شدن.
گور پدر خودم و خواسته هام، وجهه ی اجتماعی م رو خراب نمی کنم.
جامعه رو عوض می کنم. می رم جایی که بتونن تحمّلم کنن.
حذف مسئله. ای کاش اصلا نبودم که بخوام رو همچین چیزی فکر کنم.
راه حلّ خلاقانه ی خودم که تو نظرات اعلامش می کنم...

آمار : 679333 بازدید Powered by Blogsky

غروب آفتاب

خب انسان منشا ش از طبیعته، و احتمالا همینه که وقتی به اصلش بر می گرده، اندکی می تونه آرامشو پیدا کنه.

هیچی تو ذهنم نیست. هیچی. خالیه.

هورا. ذهن. لعنتی. من. خالیه.

بالاخره.

کاش بودید کنارم و اینو می دیدید و تو بیان، کمکم می کردید.

.:. شازده کوچولو گفت: یک روز چهل و سه بار غروب آفتاب را تماشا کردم.

فقط اینکه، روباه نداشتم کنار دستم.

Kilgharrah جمعه 11 اسفند 1396 ساعت 18:21

نظرات 6 + ارسال نظر

Shayan شنبه 12 اسفند 1396 ساعت 00:30 http://florentino.blogsky.com

تو که حافظه ت خالیه بیا share it یکم از این آت و آشغال های ذهنم بفرستم واست!

Bluish یکشنبه 13 اسفند 1396 ساعت 00:29

دیدمش
دیدمش
دیدمش
بی‌نظیر بود
بی‌نظیر
بی‌نظیررررر

امروز؟
نگفتم؟
...!
ولی تلاش مذبوحانه ای کردم واسه توصیفش در اون لحظه... سخت بود، خیلی دست و پا شکسته شد،
همین که بلو گرفتش حسّه رو خیلی شور انگیزه.

Bluish یکشنبه 13 اسفند 1396 ساعت 01:13

مگه جمعه غروبو نمیگی و اون ابرای لایه لایه تو تِم نارنجیو؟ ؛)

من دقیقا خود خود خودشو می گم. جمعه غروب.
ولی فکر کردم غروب امروز رو دیدی.

Bluish یکشنبه 13 اسفند 1396 ساعت 01:15

ازون غروبا بود که همه گوشی به دست داشتن ازش عکس میگرفتن
سمت خوابگاه ما که غروبِ برجِ میلاددار بود

عه؟ پس یه تعداد حجیمی آدم دیدنش و ازش لذت بردن؟ واااو.
من فکر کردم همیشه این شکلیه و خودم اون قدر بی معرفت شدم که دیگه سرمو نمی گیرم بالا نگاش کنم...
پس واقعا یه غروب مخصوصی بوده...!

می دونی حسّ الآنم چه شکلیه؟
بخوام الآن مثال بزنم مثل اینه که یه تیکه سنگ از لب جوب پیدا کنی ولی ندونی چیه، ورش داری بذاریش تو جیبت چون حس می کنی زیباست و تنهایی خودت با خودت ستایشش کنی که این سنگ لب جوب رو چرا هیشکی ندید؟ چون واقعا قشنگه.

بعد یه روز اتفاقی، یه الماس فروش می بیندش تو دستت. می گه اینو از کجا آوردی؟ این یه الماس خیلی خیلی کم یابه!
و بعد تو باهاش می ری تو بازار الماس فروش ها و می بینی کلی آدم هستن که همین سنگ لب جوب که پیدا کردی رو می ستایند و با چشمای گرد شده نگاش می کنن.
و ازون به بعد با هم لذّت می بردید و به ستایش اون یه تیکه الماس می پردازید.
حسّش این شکلیه...

Bluish یکشنبه 13 اسفند 1396 ساعت 02:03

Wow
کیلگارا الماس میابد :)
گوشیم شارژ نداشت نشد عکس خوب بگیرم، یدونی الکی گرفتم بعد رفتم یه بالایی وایسادم کادرو تنظیم کردم که گوشیم هشپار داد شارژ نداره و دوربینو بست :(
اون عکس الکیه رو چلی فک کنم دارم
با تبلت آن شدم آپلودش میکنم برات
تو عکس گرفتی ازش؟

نه عکس نگرفتم،
من سر تا به پا چشم شدم فقط.
والا دیگه خیلی وقته ازین اخلاقم دست برداشتم که باید از چیزای ستودنی عکس بگیرم که فراموش نشن یا حداقل هم چنان سعی می کنم.
یه زمانی این فوبیای فراموش زدگی م این قدر شدید بود، روزی یه کارت حافظه پر می کردم و کلی آدم هم فحشم می دادن که بسه خفه مون کردی کم مونده بری از داخل چاه دستشویی هم عکس بگیری.
ولی ای کاش می شد عکس بگیرم. الآن دوباره اون تیکه ی مهار شده م بیدار شد... اینا همه ش داره از کفم می ره. چه بد. من یادم خواهد رفت... نمی خوام.

Bluish یکشنبه 13 اسفند 1396 ساعت 02:05

تصحیح به ترتیب!
یدونه
هشدار
ولی
:ح