قبر من

الآن باز داشتم فکر می کردم،

که هیچ وقت دوس نداشتم تو قبرستون دفن شم کنار بقیه.

با کفن و فلان  و سنگ قبری که سال هاست دغدغه ی اینو دارم روش چی بسپرم بنویسند...

و هزار تا قبر بشیم تو بیست متر جا. 

و مرده ها اون قدر زیاد باشن که فرقی بین تو و بغلیت نباشه و هر دوتا تون با کفش زنده ها لگد مال شید.

الآن این حالتی که طرف جنازه ش افتاده رو قله ی کوه مرگ خیلی شاعرانه ایه.

منم می خوام.

فرض کن یه کوهه.

هیچ کوه نوردی بهش صعود نمی کنه،

و این کوه آرامگاهته تا ابد.

یه کوه واسه خود خود خودت.

به نام خودت.

و کمتر کسی هم این شانسو داره که اون جا بمیره.

البته به مثابه کره ای ها، آتیش زدن و ریختن خاکستر حاصله به رود رو هم دوست دارم.

هر کدومش شد حالا.

ولی قبر من باید تک باشه.

قبرستون نمی خوام بین اون همه آدم و اون قدر اتو کشیده.