کشفیات

درسته که وای فای از تو پذیرایی آنتن نمی ده، ولی از دم در خونه آنتن می ده. 

زمینه ی کشف: زمین لرزه ی تهران

آقا دارم یخخخخخ می زنم از سرما. الآن دارم ازین پایین پنجره ی اتاقم رو نگا می کنم حسرت می خورم. 

چقد سوسول شدن همه.

گه بگیرن. چقد همه چی مسخره شد یهو.

به خاطراتم که رجوع کردم یه زلزله ی دیگه هم دیدم قبلا. چرا اون موقع ازین ادا ها نبود؟

من می خوام برم تو اتاقم عاقا جان من. الآن دارن تقسیم ماشین می کنن کی کدوم ماشین بخوابه! مگه من اینجور خوابم می بره تفی ها؟ تو پراید؟ واقعا؟ بعد با درس های تلمبار شده م چی کنم؟

راستی دقّت کردین من وقتی استرس می گیرم چقد مسخره می شم. 

اینم دقت کردین وقتی جو همه رو بگیره من به طرز غریبی آروم می شم؟ الآن نمی دونم چرا دنیام اصن شبیه این مردم تو کوچه خیابون نیست. آرامم. اصلا نه می ترسم نه استرس دارم نه چیزی رو درک می کنم نه هیچی. خنده م می آد.

آقا تو پارک آتیش روشن کردن با معتاد ها و بی خانمان ها و این هفت خط ها یه مدّت رفتیم نشستن لب یه آتیش. 

الآنم چند تا فامیل آوردیم پیش خودمون تو ماشین جا بدیم. خیلی مسخره س. 

می ریم ک داشته باشیم یک شب پر از دست و پا درد رو.

کوفتی ها.

پ.ن. ینی دلم می خواست این زلزله هه فردا شب می اومد. الآن همه داشتیم اون بیرون می رقصیدیم عین سرخپوستا دور آتیش. کیف نمی داد؟ :)))