وصیت نامه ی فروید

سر صبح، تا من لود شم و از منگی در بیام، نشسته کنارم از رو تلگرام نصایح فروید به دختر شانزده سالش رو واسم می خونه.

بچّه ها می رسه به تیکه ی نصایح در مورد شریک زندگی و این مزخرفات، می گه ببین بیدار شو واس تو دارم می خونم خوب گوش بده تا جوونی. ما که دیگه به ته ش رسیدیم.

اومدم خیرات سرم بحثو منحرف کنم، بش گفتم عه چی شد پس بالاخره قبول کردی پیر شدی مامان خانوم؟

گفت نه.

گفتم پس چی؟

گفت ببین شریفی نیا هم دیشب تو تلویزیون می گفت سنّ شما سنّی ست که در آن زندگی می کنید.

گفتم خوب ینی با این اوصاف شما بالاخره چن سالت می شه؟

گفت هنوز هجده سالم نشده.

داشتم به مسخره بازی هاش می خندیدم چون خب کلا کم پیش می آد ما تو طول روز با هم حرف بزنیم، دلم برای این نوع از گپ زدن هشت صبحی تنگ شده بود...

یهو دوباره برگشت گفت: نه دبیرستانی نیستم. دانشگاهی ام. من تو دانشگاه خیلی اشتباه کردم. اون قدر دانشگاهی می مونم که اشتباهام درست شه.

بش گفتم ببین منو، زیر هشت سال حرف بزن. من تازه مهد کودکم تموم شده.

خب. مهد کودکم تازه تموم شده، ولی می فهمم ک وقتی با این غلظت می گی "اشتباه" داری از چی حرف می زنی. 

خداوندگار این چه وضعشه؟ من تا کی قراره ادای مهد کودکی ها رو در بیارم و شما دو نفری برای اینکه فضای مزخرف ذهنی تون بهبود پیدا کنه بیایید همچین حرفایی رو مثل نمک پاش و فلفل پاش دو جانبه بپاشین رو کلّه م؟ بچّه ها به من چه اصن؟ من خر کی ام این وسط این قدر استرس بارم می کنید؟ خیلی خودخواهید والّا!

انصافا دیگه بیایید منو نجات بدید. این دو نفر دارن منو همراه خودشون فرسوده می کنن.

دیشب یه پست خرکی داشتم می نوشتم، منتشر نکردم درست حسابی.

ولی یه حرف رمانتیک باحال توش نوشته بودم. اونو تایپ می کنم دوباره. 

" من اگه الآن جای بابام بودم،  اون قدر مامانمو بغل می کردم که اوّل این سپر "من خیلی قوی ام" ش رو پرت کنه کنار و بعد ذرّه ذرّه همه ی غماش بریزه."

خیلی هوا پسه. خیلی. عح. نمی خوام. خیلی نمی خوام. 

بچّه ها با هم دوست باشین...!