و هفت ها همیشه واسه کلّه مکعّبی ها اصل جنسن

و نمی دونم چند بار دیگه باید سرم بیاد تا بفهمم غذای سلفو نمی چپونن تو کوله. غذای سلفو نمی چپونن تو کوله پشتی. بفهم نفهم. بفهم.

حاضر بودم یکی غذاشو با حالتی که همیشه جری ظرف کیک شاتوتی رو می کوبونه تو صورت تام، پرت کنه طرفم و سر تا پام رنگین پلو می شد و صبح تا شب مشغول پاسخگویی به تیکّه پرانی های ملس  بچّه ها می شدم، ولی این یدونه کتابم اینجور نمی شد. یادگاری بود. 

راستی یه قانونی کشف کردم. از اوّل پاییز تا حالا هیچ روزیم این شکلی نبوده. که کلا احساس نکنم. احساس خاصّی نکنم. فقط بی خیال نشسته باشم رو مبل و حس کنم الآن همه چی اکی و رو غلتکه و همین کافیه. و دنیا می چرخه و سرعت چرخشش اصلا اهمیتی نداره. احساس کافی بودن دارم. یعنی اگه روزی هم  گفتم که اینجوری بوده و بی خیال بودم، قطعا نبوده چون تازه الآن دارم تجربه ش می کنم و حس توپیه. احساس نیاز به نوشتن نمی کنم. احساس نیاز به فکر کردن حتّی. هیچی. اینکه یه چیزی ته وجودم باشه که دلم بخواد بیارمش بیرون. نیست الآن. ته دلم خالیه و این خالی بودن حسّ خوبی داره برای اوّل بار.

 و اینکه می بینی الآن دارم می نویسم از روی نیاز به نوشتن نیست. یک حرکت کاملا اختیارانه س. همون طور که زدن دکمه ی انتشار.

می دونی انگار غمه که فقط نوشتن بخواد.

حالت خوب باشه هیچ. هیچ حس نوشتنی نمی آد دست بندازه دور گردنت.