من سبک بال تر از هر روز دیگه ای

عموم مرده.

کسی بهم نگفت.

و از همین نگفتن ها فهمیدم.

انگار همه می دونن که منم می دونم ولی هیچ کس به روم نمیاره.

حتی انگار خودم هم به روی خودم نمیارم!

زندگی خیلی ساده _مثل قبل _ جریان داره و فقط فرقش اینه که همه رفتن و تماس هم نمی گیرن. اگه هم می گیرن هیچ کسی درباره ی مرگ با من حرف نمی زنه و فقط از حال خودم خبر می گیره. انگار که یه مسافرت کاری ساده باشه واسشون نه سفری برای تشییع جنازه.

می شه گفت اون قدر این موضوع رو در گوشه ی ذهنم نگه داشتم که باورم شده راستی راستی هیچ اتفاقی نیفتاده و برام خیلی عادیه که بعد کنکور برم خونه عمو اینا و براش شعر های اخیرم رو بخونم. همون شعر هایی که دست دست کردم و هی گفتم بعد کنکور ... بعد کنکور... عموم همیشه شعر های من رو نقد می کرد.

احتمالا من به بعد کنکور می رسم. ولی عموم نرسید.

ولی الان که دارم اینا رو می نویسم واقعی تر جلوه می کنه. احساس می کنم باید گریه کنم. نمی تونم ولی. دلیلش رو هم نمی دونم.

جالب اون جاست که اون قدر بزدل و ترسو هستم که اصلا از کسی درباره ی این موضوع نمی پرسم. مغزم هم اینو می دونست... واسه همین موقعی که همه با عجله داشتن می رفتن برگشتم به مادر گفتم: "می شه وقتی فهمیدی واقعا زنگ بزنی بهم بگی که واقعا مرده یا نه؟" و اون هم قول داد که زنگ می زنه. زنگ هم زد ولی هیچ چیزی نگفت!!!

من واقعا نیاز دارم که یکی بیاد بهم بگه:" لعنتی بفهم! مُرده. یعنی تو دیگه نمی بینیش. یعنی اولین کسی که مرگش رو می بینی. یعنی دیگه عمو احمدی وجود نداره."

واقعا نمی دونم چه مرگم شده.

من کسی بودم و هستم که هنوز برای مردن ماهی سر سفره ی هفت سین گریه می کنم.جدی. هنوز که هنوزه برای جوجه های رنگی دوران کودکیم روز عزاداری دارم و تاریخ مرگ اکثرشون رو یادم هست. هنوز با فکر کردن به این که یه وقت مینا ی خونه مون بمیره ، حتی یه زمان شاید خیلی دور، دلم می گیره . بغض می کنم. همیشه وقتی آدمای پیر رو می بینم دوست دارم بیشتر پیش اونا بمونم تا جوونا. چون همش حس می کنم دارن می میرن و من فرصت کمی دارم که در کنارشون باشم.

و خیلی احمقانه ست. خیلی خیلی! الان که دوست داشتنی ترین عموم مرده نه گریه کردم، نه دلم گرفته، نه بغض کردم و نه حتی تو روال عادی زندگیم کوچیک ترین تغییری ایجاد شده. تهی م! تهی. خالی.

امروز سر امتحان شیمی به قدری خندیدم که تقریبا به هرکسی می خورد یه نفرش مرده باشه جز من. حتی خیلی بیشتر از قبل خندیدم. به هر موضوع غیر خنده داری...

حتی یکی از بچه ها اومد بهم گفت:"کیلگ! چته؟! شاد می زنی اینقدر!!!"

دیده بودم بچه ها وقتی یکی شون می میره حلوا میارن! من اگه حلوا بیارم فکر می کنن واسه نمره گرفتن از معلم هاست که بهم ترحم کنن! حتی صمیمی ترین دوستم هم تغییری احساس نکرده تو من... من دوست دارم همه بدونن که من چنین بلایی سرم اومده! ولی واقعا وقتی ظاهرم مثل خوش خیالاست بقیه از کجا می خوان بفهمن؟!

خیلی راحت با همه میگم و حرف میزنیم از در و دیوار.

حتی میشه گفت به نظرم مسخره ست اگه یه نفر بهم تسلیت بگه. حتی شاید با یه لبخند جوابش رو بدم!

   احتمالا عموم الان داره من رو می بینه. من همیشه همین حس رو داشتم که وقتی کسی مُرد می تونه در هر لحظه ای تو رو ببینه و حست کنه! یه چیزی تو همون مایه های خدا. واسه همین سعی می کنم کار هایی یا فکر هایی که رو در روشون نمی کردم و پشت سرشون انجام می دادم رو دیگه انجام ندم. چون حس می کنم از همه ی افکارم با خبر می شن. یه چیزی تو مایه های ادوارد در توالایت!

اگه فرض های بالا درست باشن {فرض استقرا}، با دیدن الان من و چیزایی که تو ذهنم می گذره توسط عموی مُرده م { پایه استقرا} عموم زود تر از همه می فهمه که من تقریبا دیووووونه شدم. {حکم استقرا}

+راستی خیلی رُنده نه؟ صدمین پست! پست مرگ.