روشنفکری از عصر حجر

وی گیج بود.

وی گیج تر از گیج بود که بفهمد چه چیز عرف هست و چه چیز عرف نیست...

وی جدّی ترین مسائل را به سخره می گرفت و مثل خنده های یک طوطی، جدّیت آن ها را به چالش می کشید. با خنده.

منتها... وی ته دلش... ته ته دلش... تهِ تهِ تهِ تهِ دلش... به هم خورد وقتی که دید به این سرعت بساط  شادی چیده اید، حال آنکه هنوز به روز ملّی شدن صنعت نفت هم نرسیده ایم.

مرده شورش را ببرد... مرده شور کلّش را در جا ببرد. 

مرده شور این احساس را ببرد...

وی عهد حجری نبود. منتها ته دلش یک جور هایی می شود. یک جور های نمور نم دار رخوت ناکی...

دردش همین است که افتاده است بین حداقل دو دسته از آدم ها. 

دسته ی اوّل او را می بینند... گاها دستانش را به گرمی می فشارند... می گویند : خوب، همین که بعدش توانستی در آن آزمون شبیه کنکور که مال دکتر هاست شرکت کنی و قابل قبول باشی، خدا را شکر!

دسته ی دوم او را به تولّد  و جشن و سرور و شادمانی دعوت می کنند، حال آنکه نفت، این نفت لعنتی...  هنوز حتّی ملّی نشده است...

و درد... درد این است که... آدم های نزدیک تر، دسته ی دومی باشند...

آهی کرد... گفتند : ازین همه سنگ هیچ آه نکردی، از گلی آه کردن چه معناست؟ گفت: از آنکه آن ها نمی‌دانند، معذوراند...

 از او سختم می‌آید،

او؛

که می‌داند که نمی‌باید انداخت...

وی یک پریتندر قهار بود... منتها گاهی هم باید تشخیص داد که پریتند به کجا و به چه شیوه ای...

شما جماعت با این اعمال، تیشه بر ذرّه جوانه هایی می زنید که به اسم ایمان به انسانیت،با بدبختی برای سال جدید رشد کرده بود. 

و وی انتظاری نداشت. هیچ وقت. 

لزومی ندارد تمام اتم های جهان یک سطح مشخّص از فعل و انفعالات را تجربه کنند... قانونی نوشته نشده است...

شما انتخاب کردید نباشید، من انتخاب کردم باشم.

شما انتخاب کردید چالَش کنید، من این بار انتخاب کردم بالایش بیاورم.

شما انتخاب کردید سیاه نپوشید، من انتخاب کردم دست بند سیاه به دستم باشد. که نه بقیه بفهمند... نه.برای دل خودم، که یک روز  یادم نرود بیست و نهم اسفند، مصدّق صنعت نفت را ملّی کرد!

یک چیزی مدام توی گوشش می لولد: "می توانید؟ دل ش  را دارید؟"

کاش می آمدید و جای سرور و شادمانی گرفتن لختی  خالی  از احساس با هم روی چمن های پارک ملّت دراز می کشیدیم و آسمان را... کمی با چشم هایمان می دویدیم. به یاد پرنده هایی که بال پروازشان را روزگار با قیچی اش چید... که مرده شورش را ببرد، چمن هم چمن نیست دیگر.  آسمان هم از آن آسمان ها نیست دیگر.