فکر نو کردن برگای درختم... می بینی؟

   امتحان ها تموم شد. در واقع خیلی وقته که تموم شده. ولی خب یه سری آدم خود درگیر هم هستن واحد اضافه بر می دارن مثل من. یه سری آدم دیگه هم هستن باید برن نمره شون رو بکشن بیرون از حلقوم استادا بازم مثل من. یه سری بد بخت هم هستن باید برن ناز افریقایی ترین استادای کوروکودیل طور دانشگاه رو بکشن تا بیست و پنج صدم بهشون ارفاق کنن و معدل شون رو به زور الف کنن. اینم مثل من...! :))  از کاغذ بازی های انتقالی گرفتن که فاکتور بگیریم (که هم چنان هم ادامه داره...)، این پروسه های بالا حدود ده روزی برای من طول کشید ... و  بالاخره منم الآن آزادم که با تابستونم هر غلطی که می خوام بکنم! :)))   از اینجا به بعدش دیگه واقعا دست من  نیست. تمام زورم رو واسه همه چی زدم و الآن وقت تماشاچی بودنه فقط.

   خب پس بذارین یکم درباره ی تانستون بنویسم براتون. :{

تابستون پیشرو رو ملقب می کنم به:

the free est summer ever

   اصلا هم به این فکر نمی کنم که free est  از نظر سوپرلتیوی چه جوری باید نوشته شه (چون به نظرم e هاش اضافه می آن خب :-") یا اصلا  از نطر گرامری درسته یا نه. ( چون مثلا احتمالش می ره که باید گفت the most free ) آره. داشتم می گفتم. ذهنم رو به هیچ وجه درگیر اینا نمی کنم. (حد اقل دارم زور می زنم که بهش فکر نکنم اگه یه دقیقه به من اجازه بده قشر خاکستری مخ ابله م!!!)

   حالا چرا فری اِست؟ چون اون طوری که دارم حساب می کنم از شش سال پیش تا حالا هیچ تابستونی به آزادی این یکی نداشتم:

   سوم راهنمایی که داشتیم با دوستان می زدیم تو سرمون که یه وقت فیلترمون نکنن از سمپاد بیفتیم بیرون. حالا بماند که بعدش فیلتر رو حذف کردن. ما بد بختی هامون رو کشیدیم... :)))

   اوّل دبیرستان که کشیدنمون مدرسه واسه کلاسای مزخرفی که استادش معلوم نبود کدوم پاره آجری خورده تو فرق سرش... اوق. تنها خوبیش شاید استاد کامپیوترم بود که برای اولین بار دیدمش تو اون تابستون و بیشتر از قبل به علاقه م تو این رشته دامن زد.

   دوم و سوم دبیرستان رو خودم به گند کشیدم با المپیاد و البته روباتیک. از اوّل تا آخرش تو مدرسه کلاس المپیاد داشتیم. بعدش هم با یه سری آدم روانی عقده ای سر روبات هامون بحث می کردیم. نمی گم بد بود. ولی خب کیلگ. بیا قبول کنیم فاز درس خوندن تو تابستون به مذاق خرخون ترین خرخون ها هم خوش نمی آد. یه جوریه... می گیری که؟

  تابستون   چهارم دبیرستان افتضاح ترین بود. از اون ور می گفتن المپیاد قبول نشدی، (یعنی سر هیچ و پوچ به فنا دادی دو تا تابستون قبلی ت رو!!!) از یه ور دیگه می گفتن باید بری مدرسه با دوستات کنکور بخونی... (یکی از ترس ناک ترین دلیل هایی که تو به خاطرش حاضر شدی دو تا تابستون قبلیت رو ترور کنی!!!) بعد از یه ور کاملا متفاوت دیگه می گفتن حالا بیا و تغییر رشته هم بده. اصلا حتی جرأت فکر کردن بهش رو هم ندارم...

   می رسیم به تابستون پارسال. تابستون برزخی مسخره م که من دقیقا تو قسمت جهنمش نشسته بودم. :| تابستون اعلام نتایج کنکور!!! به غیر از گریه هام و داد و هوار و بد اخلاقی و کله شقی و دیوانگی هام خاطره ی خاص دیگه ای ازش ندارم. یادم می آد که فقط روی تخت افتاده بودم و گریه می کردم و خرخره ی هرکی که به فاصله ی دو متری م می رسید رو تا ته می جویدم. و مدیونید اگه فکر کنید اغراق می کنم. هر ساعتش برای من یه جهنم تمام عیار بود... مسخره. مدارکش تو آرشیو پارسال همین وبلاگ موجوده تا حدی. (البته در مورد اون روزایی که به نسبت حالم بهتر بود و می تونستم بنویسم.) من از همه چی کنده شده بودم. حالم از خودم و دنیام به هم می خورد. کوچک ترین انگیزه ای نداشتم. حتی واسه نفس کشیدن! هنوزم باورم نمی شه که اون قدری خوش شانس بودم که زنده بیرون اومدم از اون فصل لعنتی... :))

 می بینین؟ من یه موجود تابستون نداشته ام واقعا.  دلتون سوخت، نه؟ خیلی از خوشی هایی که بقیه ازش دم می زنن رو تا حالا تو تابستون تجربه نکردم. برای همین امسال تلافی همه ش رو در می آرم. همه ی همه ش. حالا نمی دونم اینا جزو لذّت های حیوانی محسوب می شه یا نه... تا این حد غرق دنیا شدن شاید اشکال داشته باشه یکم از نظر عارفانه. ولی خب بذارنش به حساب اینکه من واقعا شش ساله از این آزادی محروم بودم. حساب که می کنم  امسال آخرین تابستونی ه که من توش کمتر از دو دهه عمر دارم... هوووف. حس می کنم فرصتام واسه شیطونی کردن و جوون بودن دارن تموم می شن. مثلا اگه سال بعد از یه درخت بکشم بالا بهم می گن: خجالت بکش! خرس گنده... بیست سالتههههههه! ولی امسال... نچ نچ نچ؛ آزادم. از هفت دولت. و احدی نمی تونه کاریم داشته باشه!!! :)))

از نظرتئوری از اینجا به بعد پستم رو باید تو تبلت بنویسم. چون نه به درد شما ها می خوره و نه من موجودی ام که همیشه اینترنت داشته باشم و بیام اینا رو بخونم و تیک بزنم... :{ ولی چون از یه ور دیگه خیلی خسته ام و کوچک ترین حرکتی نمی خوام به عضلات رکتوسی م وارد کنم ترجیح می دم همین جا بنویسم که دقیقا چه جوری می خوام این سه ماه م رو بگذرونم که عوض همه ی این شش سال در بیاد.

+  اوّل از همه و در راس همه ی رئوس کلیییی با جقل دون و مینا ور خواهم رفت و باهاشون خوش خواهم گذروند. :))

+ هفتاد تا نظر تایید نشده ی اینجا رو تایید می کنم. اگه نکردم بعد تابستون بیایید فحش کشم کنید. :(( کلی مطلب  بود که می خواستم به اشتراک بذارمشون ولی وقتش نبود یا وسیله ش... هر کدومشون یه وری ان. تو کاغذ. تو تبلت. لای دفترام. تو مموری کارت هام. اینا رو باید جمع کنم و نشر بدم.

+ باید در اسرع وقت همه ی فایلام رو خالی کنم تو  هاردم.  این خیلی مهمه. خیلی. اگه یه وقت گوشیم رو بزنن هیچ وقت خودم رو نمی بخشم به خاطر این مورد.

+ کلی وبلاگ خواهم خوند. کلی کتاب.اوّل کتابایی که از نمایشگاه خریدم. البته یکیش رو همین دیشب تموم کردم. پست بعدیم فید بک همین کتاب خواهد بود. قصد دارم یه قفسه ی کتاب مجازی درست کنم تو وبلاگم... درست مثل سمپادیا. منتها این بار آزادم که بدون قضاوت شدن بنویسم. واسه دل خودم.

+ اینقدر فوتبال می بینم که کور شم! :))) به یاد تموم روزایی که هر وقت فوتبال دیدم یکی سیخ کرد تو جونم که پاشو برو اینا آب و نون نمی شه واست.

+آرشیو فیلما م رو کامل می کنم. فیلمایی که هیچ وقت فرصتش نشد ببینمشون.  همینایی که همه ازشون حرف می زنن ولی من نمی دونم چیه! :|

+خاطره های سال اوّل دانشگام رو کامل می کنم. یه آلبوم عکس هم میخوام درست کنم از سالی که گذشت.

+ اگه اون دوستی که گم کردم رو پیداش کنم کلی باهاش تراوین بازی می کنم.

+ آرشیو آهنگام که سهوا پاکشون کردم رو دوباره دانلود می کنم. از زیر سنگم شده همه شون رو پیدا می کنم.

+  یه دستی هم به شعرا و داستانام می کشم. عکسام رو با حوصله ادیت می کنم. برای این مسابقات داستان نویسی و عکاسی  اثر می فرستم.

+ کد می زنم. کامپیوترم رو درست می کنم. شایدم اون قدری خفن شدم که یه بازی نوشتم و تونستم پول در بیارم ازش...

+ اتاق م که شبیه دریاچه ای شده که شرک توش حموم می کرد رو سعی می کنم درست کنم. هر چند از الآن می دونم نمی شه!!! :))

+ شاید یکم اون طوری که دوست دارم درس بخونم. بیو شیمی رو مثلا سعی کنم بفهمم.

+ رو مقاله ام کار می کنم. استاد راهنما پیدا می کنم. با سای آویزونش می شیم کمکمون کنه به پاییز برسونیمش...

+ سازم چی؟ واقعا بعد سه سال باید برم پیشش ببینم چه قدر از دستم ناراحته که اینقدر ولش کردم... به من می گن رفیق؟

+ مدرسه... باید با یه سری معلم گوگولی قدیمی صحبت کنم.

+ کامپیوتر هم که جزو ثابت همه ی برنامه های بالا خواهد بود. می خوام خفن شم توش. حالا لزوما نه تو هک که ذهنم رو قلقلک می ده. چیزای باحال دیگه هم هست. فوتوشاپ، قالب نویسی و امثالهم.

اینا مهم هاش بود. اگه بازم به ذهنم اومد که قطعا می آد می آم می زنم ویرایش می کنم. :)) از الآن که می دونم به پنجاه درصدش هم نمی رسم. ولی خب...

می نویسم که یادم بمونه چه قدر واسه این تابستون برنامه داشتم. :))

پ.ن: راستی اون اولای پست که داشتم می نوشتم، از شبکه  نسیم آهنگ زیر پخش می شد. خواننده ش واقعا واقعا صداش شبیه فرهاده! و من حتی یه لحظه فکر کردم که تلویزیون داره فرهاد پخش می کنه!!!  تو اینترنت سرچ زدم. فایل mp3 ش تو هیچ سایت و بلاگی نیست. لذا بلاگ من می شه اوّلی بلاگی که این آهنگ رو برای علاقه مندان فراهم می کنه. ( با کلی بد بختی البتّه... نمی دونین کانورت کردنش چه قدر سخت بود! ) رمزش هم که همون kilgharrah  هست. به یاد خود شیفته هایی مثل خودم. :{

آهنگش رو بسیار دوست می دارم. لحن حماسی طورانه ای داره و واقعا شنیدنش به من حس خوبی داد. کلی انرژی مثبت و این حرف ها... تیتر این مطلب رو هم از همین آهنگ اسکی رفتم...

ای خدا - خواننده:  بهرام پاییز- آهنگ ساز:جواد کلیدری (دانلود فایل mp3)

# متن آهنگ (توجه داشته باشین که خودم تایپ کردم اینارو. از اونجایی که در زمینه ی فهمیدن لیریک ها حتی به زبان خودم به شدّت ناشی هستم که نمونه ش اینجا مشاهده می شه، لطفا اگه چرت و پرت شنیدم و نوشتم بگید که درستش کنم!)

مثل دلتنگی یک درخت تنها تو کویر

مثل لحظه های انتظار یک مرغ اسیر

توی برف و سرما من یه تیکه سنگم این روزا

 توی فکر یه پرنده ی قشنگم این روزا

کمکم کن ای خدا...

کمکم کن ای خدا...

 پنجره ها رو وا کنم ؛

 توی این تنهایی آ فقط تو رو صدا کنم.

ای خدا...

ای خدا...

 کمکم کن ای خدا!

توی فکرم که چه طور می شه یه خواب تازه دید؟

توی فکر اون کلاغم که به خونش نرسید...

فکر نو کردن برگای درختم می بینی؟

توی فکرای قشنگ و خیلی سختم می بینی؟

کمکم کن ای خدا...

کمکم کن ای خدا ...

پنجره ها رو وا کنم؛

 توی این تنهایی آ فقط تو رو صدا کنم.

ای خدا...

ای خدا...

 کمکم کن ای خدا!