لای کدام صفحه خودت را جا گذاشتی؟

زود اتفاق افتاد،

ولی این حقیقت که دیگه هم سن شخصیت های کتاب هایی که می خونم نیستم، آزارم می ده.

قوی تر بگم؟ خیلییییییییییییی آزارم می ده.

بد تر از اون اینه که خوراک فکری م در همون حد باقی مونده.

آره من می تونم صبح تا شب کافکا و تولستوی بخونم، از شاعر های معاصر کتابچه جمع کنم، از بزرگ علوی یا چشم هایش نقل قول بزنم، با قیدار خودمو پاره پوره کنم، نمایشنامه ی امانوئل اشمیت رو نقد کنم، آروغ روشن فکری بزنم در پس زمینه کتاب های کوری و بینایی، یا مزرعه حیوانات رو با هزار و نهصد و هشتاد و چهار سیمان کنم و ماله بکشمش رو سیاست جامعه، ولی تهش،،،،  ته ته ته ته تهش... انتهایی ترین نقطه ش، نه خب من اینا نیستم. هیچ کدامش.

واقعیتش من حالم از کتابای بزرگ سال به هم می خوره. زننده ست. من نمی تونم با کتاب بزرگسال کنار بیام. زور زدم، نشد.

خود همین حقیقت آزارم می ده.

باورم نمی شه که از هفده سالگی به اندازه ی پنج سال فاصله دارم و هنوز که هنوزه قبولش نمی کنم، که دیگه متعلق به اون دنیا نیستم. 

که دیگه لامصب تمام شد. پایان. بکش بیرون.

نمی دونم چه اصراریه. مغزم پس می زنه. مغزم شرایط الآن رو، سن الآنم رو پس می زنه.

من اون دنیا رو می خوام. می دونی؟

اون نامیرایی مخصوص رو می خوام.روح من شجاعت و کله خری بی انتهای رمان نوجوان رو می طلبه.اون جنس کله شقی رو. اون حس خورشید در دست راست و ماه در دست چپ داشتن نوجوان ها رو. به قول درویش تولگی شون رو.

دنیای من یه جایی بین هولدن کافیلد و هری و دارن و  گروبز و بلا خشک شده رفته پی کارش. بگم حتی تو رامونا خشک شده بهم می خندین. تو ماتیلدا خشک شده. تو کیتی. بزرگ نمی شه. هر چه قدر هم که همه بگن واااااو بح بح، چه قدر آدم با سواد مطالعه گری هستی... من دیگه از خوندن کتاب ها لذت نمی برم. من به اندازه ی مو های سرم جلسه ی کتابخوانی کوفت خوانی نقد کتاب و فلان شرکت می کنم ولی  احساس ندارم. می فهمی چی می گم؟

حالا فقط یک کتاب بده دستم که شخصیت های توش بچه های شونزده هفده ساله باشند.. انعکاس برق رو خودم هم تو چشمای خودم حس می کنم.

حقیقت اینه که من فقط کرکتر های شانزده الی نوزده ساله رو آدم حساب می کنم، و طبق این حساب، دنیا الآن برای خودم هم تموم شده.

چون به بن بست خوردم و نمی تونم خودم رو بذارم تو اون سن. می تونم بذارم ها، با شرایط الآنم به تناقض می رسم فقط!

کی باورش می شه من دیگه شونزده سالم نباشه؟

کی باورش می شه من همون آدم خارق العاده ی ماوراء الطبیعه ی خاص توی داستان نباشم؟

کی باورش می شه که زندگیم به سادگی و بی مزگی رمان های بزرگسال قراره پیش بره؟

باور نمی کنم،

باور نمی کنم.

امروز چیزی حدود بالای هزار صفحه رمان نوجوانی که از نمایشگاه خریده بودم را خوندم، و تهش با این حقیقت که هم سن شون نیستم، گند زدم به تمام حالی که به خودم داده بودم. 

من نمی تونم بشینم نگاه کنم و دیگه خودم رو کنارشون تصور نکنم. می فهمی. مثل اسید سوراخم می کنه. 

فکر اینکه دنیامون واقعنی واقعیه، عصبی و مایوسم می کنه.

فکر اینکه هیچ شیطان یا جادوگری نیست که به جنگش بریم یا بکشیمش یا سرزمینی که بخواهیم نجاتش بدیم، داغونم می کنه. هه. من به اینا ایمان داشتم. و حالا می بینم اون سن خودم گذشته و دارم همچنان مثل یک شهروند عادی تو بازی مافیا می رم جلو تا روزی که چشم باز کنم و بفهمم شب قبل یکی من رو کشته و تهش هم هیچ کی یادش نمی آد شهروند عادی بودم.

خب یکم دیگه ادامه ش بدم گریه م می گیره. بابای. 

من نوجوونی نکردم. در حالی که دقیقا حواسم هم بود باید بکنم. ولی نکردم.