his death

اعصابم خورد شد اصلا،

دلم می خواد گریه کنم.

الآن فهمیدم کیو (شخصیت محبوبم تو فلان فانتزی) قراره بمیره و داستان لعنتی هم چنان ادامه داده بشه!!!

جدی می گم، از نظر روانی اینقدر حس خالی بودن می کنم،

ته دلم وحشت ناک خالی شده.

فقط حس می کنم یا باید بخوابم یا باید گریه کنم.

داغون. خیلی داغون.

هیشکی نمی فهمه من از بچگی دارم زندگی مو بر مبنای اینا می ذارم و می رم جلو.

 بدون اینا...

بدون این ها،

واقعا می مونم چی کار کنم.

می مونم که اصلا باید چی رو به چه علتی فیک کنم و نقش کی رو بازی کنم تو زندگیم.

خیلی اعصابم خورده!

بازیگره زده بود اسپویلر آلارت،

گفتم  حالا مگه چه کوفتی می خواد باشه،

رفتم دیدم نوشته his death فلان فلان فلان.

خاک بر سرم. که حتی حسم نسبت به مرگ کیو این شکلی  شد. عح.

من بدون کیو چی کار کنم.

از این بیشتر اعصابم خورده که داستان به چه حقی می خواد ادامه داده بشه.

فکر نمی کنم دیگه نگاه کنم. 

خیلی جالبه!

احساس جدیدی دارم.

با مرگ یک کارکتر خیالی،

احساس بی پناهی می کنم.

احساس ِ  بی پناهی کامل!

کمتر بوده همچین حسی رو داشته باشم.

شاید یکم یکم سر مرگ سیریوس.

یا بیشتر سر مرگ هایی که تو این دنیای خودمون دیدم.

ولی الآن خیلی شدید تره احساسم.

واقعا حس می کنم کسی مرده.

که خب واقعا هم مرده.

به نظرم  من خودم نصف اینور نصف اونور تو جهان های مختلف زندگی می کنم.

الآن خیلی نا جور کنده شدم.

خیلی وقتا که کم می آرم، پناه می بردم به دنیا های دیگه!

بار ها به خودم اومدم،

مثلا می دیدم چقدر چرت و مزخرف زیاد تر از حد تحمل منه، 

چقد دلم پره از همه،

چقد پر از تنفرم نسبت به ادم های این دنیا و قانون های مسخره ی چرتش،

و رفتم به دنیای کیو اینا فکر کردم و به ریش همه ی احمق هایی که دور و برم هستن خندیدم.

حتی یکی بچه ها رو هم سر اینکه دیدم شبیه کیوعه رفتم باهاش هم کلام شدم، لعنت بهش چند روز پیش دیدم موهاشو کوتاه کرده.

ولی من الآن دیگه این دنیا رو ندارم.

از دستش دادم.

کمش دارم.

و دوباره سال ها می گذره که بتونم خودمو مدل کنم با یه شخصیت لعنتی دیگه.

شاید هم نتونم دیگه. انسان ها بزرگ تر که می شن، دلبسته شدنشون خیلی سخت تر می شه. عادت دادنشون هم.

همین پروسه ای که خودمو به کیو عادت بدم هم خیلی طول کشید.

هری رول مدل سیزده تا هیژده سالگی م بود،

کیو از هیژده تا بیست و دو سالگی م.

هری کسی بود که واقعا دوست داشتم شبیهش باشم.

کیو کسی بود که هستم.

من فقط حس می کنم الآن یکم مُردم.

پ.ن. اشکم درومد. یه کلیپی بود مادرم نشون داد، دختر پنج شیش ساله با آرامش زنگ زده بود اورژانس می گفت سلام من مادرم بیهوشه. 

پ.ن. تصمیم گرفتم. کل پول امسالم رو می برم می دم کتاب زبان اصلی شو از نمایشگا می گیرم. به درک که شاید دویست تومن باشه هر دونش! به هر حال یکی ش رو می تونم بگیرم که.

می شینم می خونمش این بار. کلمه به کلمه.