Everything but Nothing

#خب عنوان با آدم حرف می زنه دیگه#

Everything but Nothing

#خب عنوان با آدم حرف می زنه دیگه#

یعهعهعهعههعهههه


هااااااااعی



رئالیا رسما  بمیرم واسه اون دل ریش شده تون،

حالا فهمیدین که کیش کیش، بادبان ها پایین، پیش به سمت یووه؟


آخخخخخخخ چققدددددددر  کیف داد. 

تا ذره ی آخر جیگرم حال اومد.

راستی شما هنوزم تو شادی برد پرسپولیس موندی؟

اینو بچسب آقاااا. کانال عوض شدهههه.

نمی خوایید بریزید تو خیابون راستی؟


# چه قدر بادکنک زردا رو دوست داشتم. عشق بودن وسط بازی.


# سوارزم پا قدم این بچه ی جدیدش خیلی بیش از حد خیره اینگار! هتریک کرد!!! ینی یه سری بازیکن ها فقط منتظرن شاگرد اولای کلاس برن کنار تا بتونن خودشونو نشون بدن. حق هم دارن. در سطح کلاسی که خیلی تجربه ش کردم. بچه ها وقتی شاگرد خیلی شاخ می دیدن دیگه تلاش نمی کردن، یه روز که زرنگه غایب می شد، همه موتورشون روشن می شد.


# مسی چقد خوب بود تو تماشاچی ها. مسی دو کلاهه ی سرمایی! پویول حتی. بارسا اینه.


# یعنی بازیکن سوپر استار جهان هم که باشی باز باید با بچه هات پز بدی به کل دنیا؟! این نیازه؟  این احساس  بی معنی خودخواهانه ی آدما نمی خواد بخوابه روزی؟ که هورا من بچه تولید کردم بره تو چشم همه ببینید چقدر هنرمندم. من اینو درک نمی کنم. یه سری چیزا باز عقده س رو دل آدما،  حالا به هر درجه ای از موفقیت هم برسن.  حتی اگه سوپر استار بشه... آخه راستش به نظرم چیزای خیلی مهم تری وجود داره که وقتی پیرهنتو می زنی بالا به ان میلیون تماشاگر نشون بدی. می تونی به هزاران موسسه ی خیریه کمک کنی با بالا زدن همون پیرهنت حتی...خلاصه آره. اینو درک نمی کنم. دنیا بزرگ تر از این حرفاس...



نظرات 2 + ارسال نظر
شن های ساحل دوشنبه 7 آبان 1397 ساعت 01:12

قبول دارم اون بحث سازمان خیریه و این حرفا واقعا خیلی می تونست کمک کن.ولی در مورد بچه زاویه دیدت درست نیست که بخاطر سنته اصلا بحث پز دادن نیست موضوع اینکه تو یه موردی توی ذهنت تصور کن که واقعا خیلی خیلی از عمق وجودت دوستش داری خیلی شدید خب دوست داری چی کار کنی؟دوست داری به همه نشون بدی که چقدر زیاد دوستش داری....
به نوشته های خودت در مورد ژ دقت کردی وقتی ازش می نویسی نمیخوای پز بدی میخوای نشون بدی که همه بفهمن چقدر برات مهمه

کلا بهم ثابت شده هر موردی (بدون استثنا) رو که بهم گفتن طرز فکرت به خاطر اقتضای سنته، هر چه قدر بزرگ تر شدم تغییری نکرده و باهام اومده جلو و رشد کرده!
دوست داشتن واقعی تو ذهن من فرای این حرفاس، نیازی به فرو کردن تو چش و چال بقیه نداره.اصلا به نظرم ارزشش می آد پایین با همچین کارای سطحی ای.
از طرفی برام چندش آوره که فقط می تونن بچه ی خودشون رو این شکلی دوست داشته باشن، اینم یه جنبه ی قضیه س چون می بینم کاملا رفتار حیوان گونه ایه! صرفا برای بقای ژن ها!! و نه بیشتر. ما میمون های دو پا هستیم. نشد که، حقیقت اعصاب خورد کنی هست.

از ژ هم که می نویسم بیشتر هدفم ثبت شدن یه سری خاطره ها بوده، وگرنه که مسلمون اینجا بیست چهار ساعته باید در مورد مرغ و خروس شما پست می خوندین، حقیقتا خیلی کم درباره ش نوشتم اگه مقیاس دوست داشتن اینه. من فقط به خودم نشون می دم که چه قدر ژ رو دوست دارم. فقط خودم می دونم اینو. ژ هم اگه یه ذره عقل داشت می فهمید، ولی دم و دستگاهش تعطیله خب. پس فقط خودمم.

پدر مادر ها اگر بچه هاشون رو دوست دارن صرفا به خاطر حقیقت سیلی زننده ی نظریه های بنیادی و ساده ی ژنتیک مثل انتخاب طبیعی و چند قانون زیستی ساده و امثال این هاست. هیچ چیز دیگه ای پشتش نیست.

تکتم دوشنبه 7 آبان 1397 ساعت 01:20

جیگرم حال اومد انصافا. عجب بازی‌ای بود.
یاد ال‌کلاسیکوی 2011 افتادم.

هوریییی! یه بارسایی. بزن قدش. میبینی اینجا اکثرا پرسپولیسی رئالین من تک افتادم، بیا حمایت کن پست های فوتبالیم رو! :)))
از عمق هم حال اومد.
فقط من ناراحتم چون رونالدو و مسی نبودن. یعنی با عرض شرمندگی از منش کوتاه فکرانه و خبث وجودم، ولی دوست داشتم یکم تحقیر شدن رونالدو جلوی مسی رو ببینم.
و اینکه فکر کنم گرفتم چی می خواستی بگی، ولی محض اطمینان ال کلاسیکوی ۲۰۱۰ رو می فرمایید دیگه احتمالا؟ راستش من حافظه م اصلا خوب نیست که یادم بمونه، ولی اون کلاسیکویی که احتمالا قصد داشتی اشاره کنی بهش، تو ۲۰۱۰ برگزار شد.

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد