ده سال با مرلین

گویا دیروز ده سال از تاریخی که سریال مرلین رو فیلم برداری کردن گذشته گرچه من خودم تقریبا چهار سال دیر تر از با این فانتزی آشنا شدم.

بردلی جیمز دیروز  یه عکس گذاشته اینستاگرامش  به این مناسبت، خودشو کالین مورگان اند در اون دوران.

چقد کیف کردم که هنوز یادشه،

چقد کیف کردم دوباره تو یه قاب دیدمشون.

یعنی از من به عنوان یه فن دو آتیشه انتظار می ره،

ولی همیشه می بینم که بازیگر ها یادشون می ره و بی احساس می شن،

همین که یادش نرفته و پست گذاشته خیلی حس خوبی داشت و منو پرتم کرد به دوران گذشته.

خواستم براش کامنت بذارم آره بردلی منم یادمه بابا لامصب من با این سریال زندگی کردم.

چقد ما خودمون رو پاره کردیم با فصل فصل این سریال.

چقد من اینستاگرام رو شخم زدم سر عکساشون. فیلتر شکنم نبود بابام در می اومد تا کیفیت خوب ها رو بگیرم و سیو کنم.

یوتیوب اصلا! یادم نمی ره تقریبا اولین کلیپ هایی که رو یوتیوب با جدیت دنبال می کردم کلیپای اینا بود.

چقد وبلاگ های مرلین رو می رفتم کامنت می دادم.

اصلا همین وبلاگ رو اولش نزدیک بود بکنم فندوم مرتور چون یکی بود رو بلاگفا وبلاگ فندوم مرلین فارسی می نوشت و اصلا گند می زد به سریال اینقد که می زد تو حاشیه و وبلاگش  برام لوس بود و به سلیقه م نمی خورد. از همین جا هم بهش می گم خیییییلیییییییی لوس بودن اکیپشون.

چقد فیلم های پارازیت دار پی ام سی رو ضبط کردم رو فلش.

چقد صحنه صحنه ی کملوت رو تو خواب هام پشت سر مرلین و آرتور دویدم.

بین خودمون بمونه حتی اونی که تو تراوین سرور اسپید سال ۹۲  امپراطوری کملوت راه انداختا بود و تهشم با ترابل میکر فارم شد خودم بودم.

هیشکی هم نمی فهمید رو چه حسابی دهکده هامو نام گذاری کردم. پایتختم کملوت بود، پارکینگم اولون بود یه پونزده گندمی هم داشتم اکسکالیبور بود. 

این سریال عشق من بود. عشق.

کل خانواده میخکوب می شدیم پای تلویزیون. البته به زور من آشنا شدند ولی همه رو معتاد کرده بودم.

بعد یکی رو پیدا کرده بودم کتابشو ترجمه می کرد رایگان می ذاشت. به شرافتم قسم مُردم اینقد که من ناز این آدم رو کشیدم تا سریع تر بذاره بخش هاشو. تهشم یهو ول کرد رفت من موندم تو خماری کتابش.

تمام عشقم این بود که همه ی کارهامو تا نه شب اره کنم تا نه و ربع بشینم پای مرلین.

دنت پارتی می گرفتیم بعضی شب ها با این فیلم. دنت اون موقع اینقدرا هم گرون نبود که!

شب های امتحان نهایی، تا شیش صبح می خوندم، شیش تا شیش و ربع به خودم القا می کردم که خواب مرلین ببینم و می دیدم، شیش و نیم سرویس می اومد.

مزه ش هنوز زیر دندونمه...

یادش واقعا به خیر.

من دچار نوستالژی شدم دوباره! آخ. قلبم.