بخشش لازم نیست اعدامش کنید

آره خواستم بگم هیشکی رو نمی بخشم اگه سر این قضیه ی انتقالی گرفتن بلایی سرم بیاد.

نه خودم رو، نه خانواده م رو، نه دانشگاه مبدا رو، نه دانشگاه مقصد رو.

قشنگ حس می کنم که بدنم دیگه پاسخگو نیست به این حجم از بار جسمی و روانی.

دارم می شکنم. از هزار جا.

هی هر روز تک تک سلول هام دارن بهم التماس می کنن، زجه می زنن بسش کن. و من ناشیانه ازشون فرصت می خوام که: "لطفا، به خاطر من یه روز بیشتر."

مثل خوردن قاشق قاشق شربت اکسپکتورانت کدئین  می مونه. اولّش زهره، وسطش زهره، آخرش زهره... تموم هم که شد... قورتش هم که دادی... بازم زهره!

قشنگ تحلیل رفتن لحظه لحظه ی خودم رو به چشم می بینم و کاری از دستم بر نمی آد.

چشمای لخت بی حسم تو آینه تو ذوق زننده س.

حس می کنم روحم پیر شده. در عرض چند ماه به اندازه ی سالیان سال.

احتمالا بار روانی داره ولی حس می کنم اگه چک آپی چیزی برم از هر تیکه ی بدنم یه اشکال پیدا می شه. نه خواب درست حسابی دارم، نه می تونم چیزی بخورم، نه حتّی درست می رسم بهداشتم رو رعایت کنم. دارم قشنگ از درون کپک می زنم. لایه به لایه. اصلا دیگه اون ذهن دوران دبیرستانم رو ندارم. اصلا. می تونم بگم خنگ شدم حتّی. کاری ندارم که حالا هر کی رد می شه یه لقد به من می زنه می گه کم درس می خونی استاد! من خودم رو با خودم مقایسه می کنم و می دونم که ذهنم زمان دبیرستان خیلی باز بود. کاری ندارم که همه از یه دانشجوی پزشکی انتظار خرخونی دارن، من مدلم همین بود. من بدون درس خوندن خفن بودم. هیچ وقت نمی تونستم زیاد انرژی بذارم واسه ی درس خوندن. نتیجه خودش خوب می شد. و الآن که دیگه ذهنم یاری نمی کنه می فهمم اینو. الآن که مثل خر گیر کردم تو گل اینو درک می کنم. الآن اون خصلت بازی گوشی و درس نخوندن و مفت مفتکی نمره ی خفن آوردن همچنان مونده تو وجودم، ولی دیگه مغزم کمکم نمی کنه که خفن بمونم. پشتم رو خالی کرده... نتیجه ش می شه اینکه فقط استرس تو وجودم می ریزم. کار مفید دیگه ای انجام نمی دم تو ایّام امتحانات...

این اذیتم می کنه... ده بارم نوشتمش  رو بلاگم. این اذیتم می کنه که شاید لحظه ای که مرگم برسه حسرت به دل زمان اضافه تر باشم. زمان اضافه تری که الآن می تونستم داشته باشمش.

اتفاقا چند وقت پیش امتحان فیزیوی غدد داشتیم، و مبحث مربوط به هورمون ها.

جزوه رو که می خوندم، استادمون گفته بود: "هورمون کورتیزول به ما کمک می کند در مقابل استرس های مزمن خودمان را قوی کنیم و اگر نباشد انسان در مقابل هر عامل استرس زا بسیار بی چاره و بی دفاع خواهد بود."

و با خوندنش داشتم فلسفه می بافتم که یعنی تو هورمون لعنتی اینقدر بی عرضه ای؟ خوب بجنب یکم به خودت دارم پاره می شم، باید دقیقا چی کار کنم که به خودت افتخار بدی بیشتر ترشح بشی راحتم کنی؟

یا مثلا یه تیکه ایش نوشته بود که: "از هورمون های تیروئیدی برای تشخیص موفق بودن روند درمان استفاده می کنیم. اگر بدن شخص بخواهد به مقابله با بیماری بپردازد و حس کند که می تواند بیماری را شکست دهد، هورمون های تیروئیدی را بیشتر ترشح کرده تا متابولیسم بالاتر رود. ولی اگر حس کند نمی تواند با بیماری کنار بیاید، متابولیسم را کم می کند و هورمون تیروئیدی در افراد رو به موت در سطح بسیار پایینی قرار می گیرد."

امروزی شده و خودمونیش می شه رد دادن. بدن آدم رد می ده. می بینه نمی تونه از پس بیماری بر بیاد، با خودش می گه چرا تلاش بکنم. دیگه هیچی ترشح نمی کنه.

آره. منم حس می کنم دقیقا بدنم داره همچین رفتاری باهام می کنه جدیدا. نمی تونم بهش دستور بدم. خودش رو ول کرده انگار.

صبح که داشتم می رفتم سمت دانشگاه، کنار خیابون، و شدیدا هم دیرم شده بود و داشتم از ته مونده ی جونم می زدم که برسم به امتحان،  یه لحظه با خودم فکر کردم اگه همین الآن از استرس سکته کنم و بیفتم کنار همین ماشین ها، چه قدر همه چی پوچ و بی معنی می شه. چه قدر سگ دو زدن هام مسخره می شن.

فرض کن تیتر روزنامه کنن: "امتحان دانشجویان پزشکی ورودی نود و چهار، حادثه آفرید. پرونده ی  مرگ نا مشخص کنار خیابان."

از خودم بیشتر از همه بدم می آد. ضعیف النّفس کی بودم من؟